محتوای این گزارش برای افراد کمتر از ۱۶ سال توصیه نمی‌شود!
فرارو- هنگامی که "چو سون اوک" در سال ۱۹۷۷ هفده ساله بود سه مرد او را ربودند و به یک دلال محبت در دونگ دو چئون شهرکی در شمال سئول فروختند. او در آستانه آغاز دوره تحصیلی دبیرستان قرار داشت، اما به جای دنبال کردن رویایش برای رقصنده باله شدن، مجبور شد پنج سال را زیر نظر دائمی دلال محبت بگذراند و برای ارائه خدمات جنسی به کلوپی در همان نزدیکی برود. مشتریان او چه کسانی بودند؟ سربازان امریکایی.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز؛ تعبیر "زنان آسایشگر" معمولا برای زنان کره‌ای و دیگر زنان آسیایی به کار می‌رود که در طول جنگ جهانی دوم توسط ژاپنی‌ها مجبور به بردگی جنسی شده بودند. با این وجود، استثمار جنسی گروه دیگری از زنان در کره جنوبی مدت‌ها پس از پایان حکومت استعماری ژاپن بر آن کشور ادامه یافت و در آن زمان دولت کره جنوبی خود تسهیل کننده این وضعیت بود.
در طول جنگ کره "واحد‌های ویژه زنان آسایشگر" برای سربازان کره جنوبی و "ایستگاه‌های آسایش" برای نیرو‌های سازمان ملل متحد تحت رهبری آمریکا وجود داشتند. در سالیان پس از پایان جنگ بسیاری از آنان در "گیجی چون" یا شهرک‌های اردوگاهی که در اطراف پایگاه‌های نظامی امریکا ساخته شده بود مشغول به کار بودند.
۱۰۰ زن از این دسته، در ماه سپتامبر گذشته به پیروزی چشمگیری دست یافتند؛ زمانی که دادگاه عالی کره جنوبی به دلیل آسیب‌های جنسی متحمل شده ایشان، حکم پرداخت غرامت صادر کرد. بنابر حکم دادگاه دولت وقت کره جنوبی به دلیل توجیه و تشویق فحشا در شهرک‌ها به بهانه کمک به کره جنوبی برای حفظ اتحاد نظامی خود با ایالات متحده و کسب دلار‌ها امریکایی مجرم شناخته شد.
چو سون اوک، یکی از زنان آسایشگر در محل بازداشتگاه سابق در دانگدوچئون
هم چنین، دولت وقت کره جنوبی به دلیل شیوه سیستماتیک و خشونت‌آمیز بازداشت زنان و وادار کردن آنان به درمان بیماری‌های مقاربتی شان مورد سرزنش قرار گرفت.
شش زن از اردوگاه سابق در کره جنوبی توضیح دادند که چگونه دولت وقت کره جنوبی پیش از رها کردنشان از آنان برای منافع سیاسی و اقتصادی خود سوء استفاده کرده بود. قربانیان با تکیه بر احکام دادگاه اکنون قصد دارند پرونده شکایت خود را به ایالات متحده ببرند.
پارک گئون آئه، یکی دیگر از زنان آسایشگر سابق، با یادآوری خاطرات خود اشک می‌ریزد
"پارک گئون آئه" که در سال ۱۹۷۵ در ۱۶ سالگی به یک دلال محبت فروخته شد می‌گوید: "امریکایی‌ها باید بدانند که برخی از سربازانشان با ما چه کردند. کشور ما در اتحاد با ایالات متحده همراه شد. با این وجود، سربازان امریکایی در کشورمان هر کاری که می‌توانستند با ما انجام می‌دادند. آیا این درست بود"؟
تاریخچه استثمار جنسی کره جنوبی آشکارا مورد بحث قرار نمی‌گیرد. زمانی که "کیم گوی اوک" جامعه شناس در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی با استناد به اسناد ارتش کره جنوبی کار تهیه گزارشی را درباره زنان آسایشگر در زمان جنگ برای ارتش کره جنوبی آغاز کرد، دولت آن کشور اسناد مرتبط با گزارش را مهر و موم کرده بود.
خانم "کیم" با اشاره به اختلافات تاریخی بین سئول و توکیو بر سر موضوع بردگی جنسی می‌گوید: "آنان می‌ترسیدند که جناح راست ژاپن از این موضوع برای سفیدنمایی تاریخ زنان آسایشگر خود استفاده کند".
"چوی گوی جا"، یکی دیگر از زنان آسایشگر، گفته است که به دلیل تعصب شدید کره جنوبی نسبت به کودکان دورگه، چندین بار سقط جنین کرده است
پس از جنگ کره، کره جنوبی از نظر قدرت نظامی و اقتصادی از کره شمالی عقب افتاد. نیرو‌های آمریکایی در کره جنوبی تحت پرچم سازمان ملل متحد باقی ماندند تا از کره جنوبی در برابر کره شمالی محافظت به عمل آورند. کره جنوبی تلاش کرد تا حضور امریکایی‌ها در آن کشور را بلند مدت‌تر سازد و تعمیق بخشد.
براساس اسنادی که به عنوان مدرک به دادگاه ارائه شد دولت محلی استان گیونگ گی ناحیه پرجمعیت اطراف سئول در سال ۱۹۶۱ میلادی "زنان آسایشگر برای تامین آسایش سربازان سازمان ملل متحد و تقویت روحیه آنان" را ضروری ساخته بود. دولت محلی وقت به کلوپ‌های خصوصی مجوز داده بود تا چنین زنانی را برای "صرفه‌جویی در بودجه و کسب ارز خارجی" جذب کنند. تخمین زده می‌شود که در آن زمان ۱۰ هزار زن آسایشگر جذب شده بودند و به ۵۰ هزار سرباز امریکایی خدمات جنسی ارائه می‌دادند.
هنگامی که "ریچارد نیکسون" رئیس جمهور اسبق امریکا در سال ۱۹۶۹ میلادی برنامه‌ای را برای کاهش تعداد نیرو‌های امریکایی در کره جنوبی اعلام کرد گزارشی دولتی خطاب به پارلمان نشان داد که کره جنوبی سالانه ۱۶۰ میلیون دلار از طریق تجارت جنسی ناشی از حضور نظامی ایالات متحده درآمد داشته است (کل صادرات آن کشور در آن زمان ۸۳۵ میلیون دلار بود).
اتاق خوابی که در آن زنانی که تست بیماری‌های آمیزشی مثبت داشتند در بازداشتگاه دانگدوچئون نگهداری می‌شدند
برخی از زنان برای امرار معاش به این کار تن می‌دادند. برخی دیگر مانند خانم "چو" ربوده شدند و یا با وعده کار اغوا شده بودند. یک بار رابطه جنسی معمولا ۵ تا ۱۰ دلار برای سربازان امریکایی هزینه داشت پولی که بخش عمده آن را دلالان محبت کره‌ای برای خود برمی‌داشتند. اگرچه دلار‌های به دست آمده به طور مستقیم به جیب دولت کره جنوبی نمی‌رفت، اما وارد چرخه اقتصادی آن کشور که سخت گرسنه ارز خارجی بود، می‌شد.
یک روزنامه چاپ کره جنوبی در آن زنان چنین زنانی را "غیرقانونی، شبیه سرطان، شَرِ ضروری" خوانده بود. در آن مطلب نوشته شده بود: "این زنان آسایشگر جنگجویان خط مقدم برای برنده شدن دلار هستند".
در آن زمان اغلب زنان تازه وارد برای کنار آمدن با شرم ناشی از کاری که انجام می‌دهند توسط دلالان محبت‌شان آلوده به مواد مخدر شده و اعتیاد پیدا می‌کردند.
منطقه ویژه گردشگری دانگدوچئون برای خارجی‌ها. منطقه مملو از کلوپ‌ها و خانه‌های فسادی بود که از سربازان آمریکایی پذیرایی می‌کردند.
جامعه کره عمدتا چنین زنانی را به عنوان یانگ گالبو یا "روسپی برای غرب" نامیده بود که بخشی از بهای حضور نظامی ایالات متحده در کره جنوبی قلمداد می‌شدند.
خانم پارک می‌گوید: "مقام‌هایی که در ظاهر ما را میهن پرست می‌نامیدند، پست سرمان ما را مسخره می‌کردند و ما را با برچسب‌هایی مانند "ماشین‌های چاپ دلار" مورد خطاب قرار می‌دادند".
در آن زمان روسپیگری در کره جنوبی غیر قانونی بود و آن قانون تا به امروز پابرجاست. با این وجود، اجرای آن گزینشی بوده و در طول زمان از نظر سخت گیری دولت تفاوت‌هایی وجود داشته است. شهرک ایجاد شده با هدف محدود کردن زنان روسپی و راحتی تحت نظر قرار دادن آنان بود تا از گسترش روسپیگری مرتبط با سربازان امریکایی به سایر بخش‌های جامعه جلوگیری به عمل آید.
با این وجود، بازار سیاهی در آنجا رونق گرفت چرا که پای ورود ارز خارجی (دلار) در میان بود. در عوض، ارتش ایالات متحده بر محافظت از سربازان در برابر ابتلا به بیماری‌های مقاربتی متمرکز شد.
آن زنان می‌گویند برای کلاس‌های ماهانه جمع می‌شدند جایی که مقام‌های کره‌ای از آنان تحت عنوان "وطن پرستان کسب کننده دلار" یاد کرده و آن زنان را مورد تحسین قرار می‌دادند در حالی افسران امریکایی از آنان می‌خواستند کاری برای جلوگیری از گسترش بیماری‌های مقاربتی انجام دهند.
دیواری با سیم خاردار در اطراف کمپ کیسی، در دانگدوچئون
آن زنان باید دوبار در هفته مورد آزمایش قرار می‌گرفتند. زنانی که آزمایش‌شان مثبت بود تحت مداوای پزشکی قرار می‌گرفتند. طبق توافق مقام‌های امریکایی و کره‌ای برای آن زنان کارت‌های آزمایش و نشانه‌های شماره‌دار صادر شده بود. ارتش امریکا بازرسی‌های معمول را انجام می‌داد و فایل عکس آن زنان را در کلینیک‌های پایگاه نگهداری می‌کرد تا به سربازان آلوده شده کمک کند.
زنانی که به دلیل ابتلا به بیماری‌های مقاربتی بازداشت شده بودند به "نیویورک تایمز" می‌گویند مکان‌های بازداشت وحشتناک را به یاد می‌آوردند و دوز‌های شدید پنی سیلین به آنان تزریق می‌شد. آنان می‌گویند برخی از زنان بر اثر شوک ناشی از پنی سیلین جان شان را از دست دادند.
کره جنوبی هرگز با داستان این زنان کنار نیامده است بدان خاطر که اتحاد میان سئول و واشنگتن پابرجا مانده است و این موضوع به یک تابو تبدیل شده است. هیچ یک از اسناد دولتی که در سالیان اخیر مهر و موم نشده بودند هیچ مدرکی را دال بر این موضوع نشان نمی‌دادند که دولت کره جنوبی به طور مستقیم در استخدام زنان برای خدمات جنسی به سربازان امریکایی دخیل بوده است این در حالیست که بسیاری از زنان در دوران تحت اشغال بودن کره توسط ژاپن مجبور به ارائه خدمات جنسی شده بودند.
با این وجود، بر خلاف قربانیان ارتش ژاپن که به عنوان نماد رنج کره تحت حاکمیت استعماری مورد احترام قرار می‌گیرند این زنان می‌گویند که مجبور بوده اند در شرم و سکوت زندگی کنند.
گورستان زنانی که جان خود را از دست می‌دادند
پس از آن که زنی به نام "یون گئوم آی" که در سال ۱۹۹۲ میلادی توسط یک سرباز امریکایی مورد تجاوز وحشیانه قرار گرفت و به قتل رسید مردم کره جنوبی توجه بیش تری به استثمار جنسی در شهرک‌های اردوگاهی از خود نشان دادند.
براساس فهرستی تهیه توسط گروهی مدافع حقوق این زنان در فاصله سال‌های ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۴ میلادی سربازان امریکایی به دلیل کشتن ۱۱ روسپی در کره جنوبی مجرم شناخته شدند.
اگرچه زنان سابق شهرک اردوگاهی می‌خواهند پرونده خود را به ایالات متحده ببرند استراتژی قانونی آنان در آنجا نامشخص است. هم چنین، این که چه راه حلی ممکن است پیدا کنند نیز مشخص نیست.
زخم‌های دست پارک گئون آئه
براساس حکم دادگاه کره جنوبی برخی از آن زنان بین ۲۲۷۰ تا ۵۳۰۰ دلاری غرامت دریافت کردند که کمک چندانی به کاهش مشکلات مالی شان نمی‌کند.
"چوی گوی جا" ۷۷ ساله که دچار سقط جنین‌های متعدد شده بود با صدایی لرزان می‌گوید که به یاد می‌آورد مقام‌های دولتی زنان بیسوادی همانند او را تشویق می‌کردند تا روسپیگری کرده و دلار به دست آوردند و به آنان وعده تحویل آپارتمان رایگان در دوران پیری در ازای تن فروشی در شهرک‌های اردوگاهی داده شده بود. او می‌گوید: "تمام این حرف‌ها دروغ بود".
