مهمترین علامت این بیماری کُندی است که در واقع حرکات بیمار کند و با سرعت و دامنه پایین انجام شده و حتی گاهی این کندی به جریان فکری نیز گسترش می‌یابد. لرزش و سفتی عضلات از علائم دیگر این بیماری است، اما هر لرزشی ناشی از این بیماری محسوب نمی‌شود، چرا که علائم پارکینسون بسیار وسیع بوده و به مرور زمان علائم دیگر آن از جمله مشکلات خُلقی، گوارشی، ذهنی، شناختی و روحی نیز ظاهر می‌شود.
محققان معتقدند، این بیماری ریشه اکتسابی یا ژنتیکی دارد، بطوریکه هرچه ریشه ژنتیکی قوی‌تر باشد، احتمال بروز آن در سنین پایین‌تر بیشتر است، اما نوع اکتسابی آن در سنین بالاتر به ویژه دهه پنجم و ششم زندگی یک فرد، خود را نشان می‌دهد.
مهمترین عارضه پارکینسون، از دست دادن توان حرکتی بوده و در موارد پیشرفته به مشکلات ذهنی، فراموشی، مشکلات شدید گوارشی، اختلال در کنترل ادرار و … گسترش می‌یابد. همچنین سموم شیمیایی، آلاینده‌های محیطی، ضربات مکرر به سر، مشکلات عروقی، استرس و مشکلات روحی طولانی مدت علاوه بر ریشه ژنتیکی از جمله عوامل دیگر ایجاد کننده پارکینسون بوده که فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
محققان معتقدند، دارو‌های موثری برای درمان بیماری پارکینسون وجود دارد؛ اما آن‌ها به هیچ وجه برای از بین بردن تمام علائم، کافی نیستند. در این شرایط، اصلاح سبک زندگی و درمان‌های غیردارویی نیز برای بهبود زندگی روزانه افراد متبلا به این بیماری و اطرافیانشان توصیه می‌شود.
مطالعات متعدد نشان داده است که فعالیت بدنی برای بهبود علائم بیماران مبتلا به پارکینسون مفید است. هر گونه فعالیت بدنی از جمله رقص، ورزش در آب، ورزش‌های قدرتی و مقاومتی و ورزش‌های استقامتی، تای چی و یوگا، باعث بهبود علائم حرکتی و کیفیت زندگی بیماران پارکینسون می‌شوند.
اما به‌طور کلی، حرکت برای حفظ یک توده عضلانی خاص، و یک جسم سالم بسیار مهم است و به کاهش پیشرفت بیماری کمک می‌کند. خواب هم به نوبه خود در بهتر شدن بیماری پارکینسون بسیار مهم است، بنابراین نخوابیدن زیاد در طول روز و اطمینان از مهیا بودن همه شرایط برای داشتن ساعات خواب کافی در هر شب می‌تواند کمک کننده باشد.
منبع: سیناپرس
