گرانی و جیب خالی عامل ناامیدی مردم است، نه نقد‌های مطبوعاتی

هم میهن نوشت: مشاهدات نشان می‌دهد که وضع قشر ضعیف جامعه از نظر اقتصادی بحرانی است و در این میان دولت وظیفه دارد. چه وظیفه‌ای؟ بهبود اقتصاد جامعه از طریق تغییر روابط و شرایط خارجی؛ افزایش سرمایه‌گذاری و اشتغال و کوشش برای بودجه عادلانه‌تر، هیچ‌کدام از این سه اتفاق رخ نداده است، گرچه در مورد روابط خارجی تحت هدایت چین، گامی مثبت و قابل دفاع در بهبود روابط با عربستان برداشته شده است.

در مقابل دو سال برجام را معطل کردند و در نهایت نیز تاکنون به نتیجه‌ای نرسیده است. سرمایه‌گذاری در حد لازم نیست، خیلی کمتر از نیاز‌های جامعه است. چون سرمایه‌گذار داخلی چشم انداز ندارد، سرمایه‌گذار خارجی هم امیدی به گشایش بین‌المللی برای ورود به ایران ندارد.

حتی همان مقدار منابع مالی موجود هم که در داخل کشور است، در مسیر فرزندآوری تلف می‌شود. در حالی که جوانان رعنای کشور بیکار هستند و دستمزد اندکی می‌گیرند یا درصدد مهاجرت هستند، پول را به صورت بیهوده‌ای صرف فرزندآوری می‌کنند که اتفاقا اثر عملی هم نداشته است.

روشن است که هر چه پیش برویم وضع معیشتی مردم به‌ویژه طبقات فقیر بدتر می‌شود و بیان این گزاره روشن ناامید کردن مردم نیست، جیب خالی آنان است که ناامیدشان می‌کند.

این‌ها بیان حقیقتی است که دولت محترم علاقه‌ای به شنیدن آن ندارد و ریشه این وضعیت نیز در فقدان برنامه نزد این دولت است، نه برای سیاست خارجی، نه برای افزایش سرمایه‌گذاری و نه برای افزایش تولید و نه برای کنترل نقدینگی و تورم و نه برای افزایش اشتغال مولد و نه حتی برای ساخت مسکن‌های وعده داده شده، برنامه‌ای که بتوان آن را برنامه نامید در دسترس نیست و این نداشتن برنامه و مجریان قدرتمند است که مردم را ناامید می‌کند و نه نقد چند روزنامه‌ای که تیراژ آن‌ها به اندازه یک کانال مهم تلگرامی هم نیست.

کافی است که به اصلی‌ترین تغییرات این دولت در ۲۰ ماه گذشته نگاه شود تا ببینیم که این انتقادات وارد است، ولی گوش شنوایی وجود ندارد.