ورزش در حالت ناشتا لیپولیز را در بافت چربی افزایش می‌دهد و در عین حال اکسیداسیون چربی محیطی را نیز تحریک می‌کند و در نتیجه باعث افزایش مصرف چربی و کاهش وزن می‌شود. روزه داری باعث کاهش وزن در افراد ورزشکار و غیرورزشکار می‌شود.
شیوع بالای چاقی و اضافه وزن همچنان نگران‌کننده است، زیرا معمولاً با عوارضی مانند بیماری‌های متابولیک، دیابت، سرطان و بیماری‌های قلبی عروقی همراه است. انتظار می‌رود این وضعیت با گسترش بی‌تحرکی بدنی بدتر شود. با این حال، روزه‌داری و ورزش، راه‌های غیردارویی و ارزانی برای پیشگیری عوارض مرتبط با چاقی و اضافه وزن هستند.
افراد به دلایل مختلف مذهبی، فرهنگی یا سلامتی روزه می‌گیرند. روزه به دلیل نقش‌هایی که در بهبود سلامت انسان و پیری دارد منجر به افزایش طول عمر می‌شود. روزه برای درمان بیماری‌های مزمن و حاد در طب سنتی و مدرن به عنوان یک مداخله منحصر به فرد موثر در نظر گرفته می‌شود. اما باید توجه داشت که بالعکس روزه داری طولانی مدت برای سلامتی و عملکرد ورزشی مضر می‌باشد.
از روزه و ورزش برای بررسی تنظیم کننده‌های متابولیسم استفاده می‌شود. تاثیر روزه داری بر عملکرد ورزشکاران نخبه در سال ۲۰۰۷ با این دیدگاه که روزه داری بر عملکرد ورزشکاران تاثیر منفی می‌گذارد، بررسی شد. از بین اشکال مختلف روزه که برای بررسی تأثیرات آن بر عملکرد ورزشی مورد ارزیابی قرار گرفتند، روزه ماه رمضان (همانطور که در دین اسلام تجویز شده است) شهرت بیشتری پیدا می‌کند؛ که عمدتاً به دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد آن است. به عنوان مثال، روزه متناوب به سبک ماه رمضان در طول بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن و همچنین جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ فیفا بیشتر شناخته شد؛ زیرا هر دو رویداد در ماه رمضان برگزار می‌شدند.
محدود کردن روزانه کالری شایع‌ترین نوع روزه است در حالیکه انواع دیگر روزه مانند روزه داری متناوب هم به طور وسیعی استفاده می‌شود.
با این حال، تحقیقاتی که بر رژیم‌های روزه متناوب و محدودیت کالری تمرکز دارند به اندازه روزه مذهبی گسترده نیستند. روزه متناوب مستلزم پرهیز از غذا برای بخش‌هایی از روز یا هفته است. محدودیت انرژی عامل مشترک همه اشکال مختلف روزه است، حتی اگر به صورت روزانه انجام نشود. روزه متناوب اغلب به سه دسته تقسیم می‌شود. محدودیت کالری متناوب (ICR)، روزه‌داری متناوب (ADF) و تغذیه با محدودیت زمانی (TRF)، که هر کدام دارای دوره‌های مختلف تغذیه و عدم تغذیه هستند.
محدودیت کالری متناوب (ICR): ساده‌ترین شکل روزه متناوب است و باید در تمام طول روز فرد از مصرف غذا بپرهیزد. شامل روزه گرفتن بیش از ۲۴ ساعت دو یا سه بار در هفته همراه با مصرف غذای آزاد در روز‌های دیگر است. دو شکل روزه متناوب وجود دارد: ۲:۵ (محدودیت کالری برای ۲ روز در هفته و یک رژیم غذایی منظم برای ۵ روز) یا ۳:۴ محدودیت کالری برای ۳ روز در هفته و رژیم غذایی منظم به مدت ۴ روز. (با این حال، تعدادی از پروتکل‌ها مصرف غذا حدود ۲۵% (۴۰۰-۶۰۰ کیلو کالری در روز) از کل انرژی مصرفی در روز‌های روزه‌داری را مجاز می‌دانند.
روزه‌داری متناوب (ADF): روزه داری متناوب هر روز از محبوبیت بیشتری برخوردار می‌شود و بیشتر ترویج می‌یابد. در این روش کالری دریافتی به صورت یک روز در میان محدود می‌شود. در واقع این مدل شامل روز‌های متناوب بدون روزه است که در آن شرکت کنندگان غذا مصرف می‌کنند و بدنبال آن روز‌های روزه داری که تنها ۲۵ درصد از رژیم غذایی معمول مصرف م شود (~۵۰۰ kcal).
تغذیه با محدودیت زمانی (TRF): در حالی که روزه مستلزم پرهیز از مصرف غذا است، تعدادی از پروتکل‌های روزه داری متناوب اجازه مصرف مقدار نسبتاً کم غذا (۲۵% کالری روزانه) در زمان روزه داری را می‌دهد. در تغذیه با زمان محدود، فرد ساعات مشخصی از روز را روزه می‌گیرد؛ در حالیکه غذا خوردن در ساعات باقیمانده مجاز است. TRF شامل سه نوع می‌باشد:۸/۱۶ (۱۶ ساعت روزه و ۸ ساعت صرف غذا)، ۶/۱۸ (۱۸ ساعت روزه و ۶ ساعت صرف غذا) و ۴/۲۰ (۲۰ ساعت روزه و ۴ ساعت صرف غذا). TRF حول ریتم‌های شبانه‌روزی متمرکز می‌شود. TRF تعامل بین زمان غذا و سیستم شبانه روزی است که فیزیولوژی، متابولیسم و رفتار را تنظیم می‌کند.
روزه با حفظ کربوهیدرات بدن و تغییر اتکا به چربی به عنوان سوبسترای اصلی تامین کننده انرژی؛ منجر به تنظیم متابولیسم بدن می ۲ شود. در طول صرف غذا و ۶ ساعت بعد از آن، میزان گلوکز افزایش می‌یابد، اما تا مصرف وعده بعدی غذا به مدت ۱۶ ساعت کاهش می‌یابد.
میزان استفاده بافت‌ها از گلوکز خون حدود ۲ mg/kg/min می‌باشد. گلوکز سرمی (سطح گلوکز ناشتا ۳/۳ و ۹/۳ میلی مول در لیتر؛ محدوده طبیعی ۵/۳-۵/۵ mmol/L) در عرض چند ساعت بعد از ناشتایی کاهش می‌یابد که بدلیل کاهش سنتز گلیکوژن کبدی و گلیکولیز می‌باشد. این تغییرات بدلیل کاهش غلظت انسولین، افزایش سطح گلوکاگون و افزایش فعالیت سمپاتیک رخ می‌دهد. در طول روزه داری، اسید‌های چرب آزاد (FFA) و کتون‌ها همراه با فعال شدن گلوکونئوژنز (از اسید‌های آمینه، گلیسرول و اجسام کتون) افزایش می‌یابند. روزه داری همچنین انسولین در گردش و سطح فاکتور رشد شبه انسولین ۱ را کاهش می‌دهد و سطح گلوکاگون در گردش را به دلیل گلوکونئوژنز کبدی افزایش می‌دهد FFA و کتون‌ها منابع اصلی انرژی برای سلول‌ها هستند و این انتقال را تغییر متابولیک متناوب یا جابجایی گلوکز-کتون (G-to-K) می‌نامند.
بعد از خوردن غذا سوئیچ معکوس به عنوان مثال کتون-گلوکز (K- to- G) اتفاق می‌افتد. گرسنگی (کوتاه مدت) باعث افزایش سطح گونه‌های آسیل کارنیتین و اسید آمینه دیمر سیستین اکسید شده و کاهش سطح تریپتوفان، کولین فسفات، اسید هیپوریک و گلیسروفسفوکولین پلاسما می‌شود. علاوه بر این، اگرچه متابولیسم پروتئین سهم نسبتاً ناچیزی در تامین انرژی با تغذیه معمولی دارد، نسبت آن به طور قابل توجهی با محدودیت شدید کالری افزایش می‌یابد. کاهش عملکرد شناختی در طول روزه داری ممکن است به دلیل کاهش سطح گلوکز خون باشد.
در روزه‌های متناوب و محدودیت کالری یا رژیم غذایی کم کالری (اجازه می‌دهد مقدار کمی غذا در طول روزه مصرف شود)، کاهش قابل توجهی در وزن و توده چربی بدن بوجود می‌آید. در نتایج این پروتکل‌ها عواملی، چون جنس، سن، مدت زمان روزه داری و همچنین تفاوت در وزن (چاق، اضافه وزن، وزن طبیعی) موثر هستند. افراد مسن، چاق و زنان می‌توانند پس از روزه داری کاهش بیشتری در وزن و درصد چربی بدن را تجربه کنند. اما به طور کلی در همه انواع روزه در افراد ورزشکار و غیرورزشکار، روزه داری منجر به کاهش وزن بدن و توده چربی می‌شود.
واضح است که روزه داری متناوب، به ویژه روزه ماه مبارک رمضان، برای متابولیسم چربی در افراد سالم مفید است. برخی از تحقیقات نشان دادند که روزه داری لیپوپروتئین-کلسترول با چگالی پایین (LDL-C)، کلسترول تام (TC)، تری گلیسیرید (TG) را کاهش می‌دهد، در حالی که سطح لیپوپروتئین-کلسترول با چگالی بالا (HDL-C) را افزایش می‌دهد.
عواملی، چون نوع پروتکل، مدت زمان روزه داری و ویژگی‌های شرکت کننده‌ها در نتایج این تحقیقات موثر هستند. تحقیقاتی که در مورد پارامتر‌های بیوشیمیایی انجام شد نشان دادند؛ برخی از پارامتر‌های بیوشیمیایی (لاکتات دهیدروژناز، گلوکز خون، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز کراتین کیناز، لاکتات) در بعد از ظهر نسبت به صبح، و پاسخ آن‌ها به ورزش در عصر بالاتر بودند. در دوره پس از جذب؛ ۸ تا ۱۶ ساعت پس از خوردن غذا تغییراتی در متابولیسم کربوهیدرات در طول IF رخ می‌دهد که نشان دهنده سازگاری با روزه داری برای اطمینان از عرضه کافی گلوکز به مغز و سایر اندام‌های حیاتی است. چندین مطالعه کاهش متابولیسم گلوکز را در افراد سالم پس ازروزه داری متناوب و پس از روزه داری ماه رمضان گزارش کردند.
تعداد مطالعاتی اندکی وجود دارند که بیان کردند روزه داری بر عملکرد ورزشکاران استقامتی تاثیر کمی دارند و یا موثر نیستند. اکثر مطالعات تاثیرات منفی روزه داری بر عملکرد استقامتی ورزشکاران را گزارش کردند. عواملی، چون کم خوابی و خستگی ناشی از روزه داری ماه رمضان بر نتایج آزمایش‌ها تاثیر گذار بودند. در مجموع چنین تغییراتی در برنامه‌های روزانه باعث کاهش توان بدنی ورزشکاران تا پایان ماه مبارک رمضان می‌شود.
تمرین بدنی و روزه داری بر سلامتی و ترکیب بدنی تاثیرات مثبتی دارند. تمرینات هوازی و روزه داری دو استراتژی شناخته شده برای افزایش لیپولیز در بافت چربی و عضله و در نتیجه کاهش میزان توده چربی بدن هستند. این امر برای ورزشکاران مهم است، زیرا آن‌ها باید ترکیب بدن خود را برای حفظ تعادل بین توده بدون چربی و چربی و بهبود عملکرد؛ کنترل کنند.
بنابر اعلام مفدا، چربی و کربوهیدرات مهمترین سوبسترا‌های سوخت؛ برای سنتز ATP عضلات اسکلتی در طول متابولیسم هوازی هستند. حداکثر برون ده قلبی به همراه اکسیداسیون ذخائر چربی و کربوهیدرات؛ تعیین کننده‌های ظرفیت استقامت هر فرد هستند. مدت زمان ورزش توسط متابولیسم عضلات اسکلتی و محدودیت ذخائر گلیکوژن؛ محدود می‌شود. خستگی زمانی اتفاق می‌افتد که نیاز به انرژی از مصرف آن بیشتر باشد. برای مقابله با این، ورزشکاران باید رژیم خوبی را برای رویداد‌هایی که بیش از ۲ ساعت طول می‌کشد با هدف افزایش ذخیره گلیکوژن و افزایش ظرفیت اکسیداسیون چربی در نظر بگیرند.
منبع: بهداشت نیوز
