افرادی که ساعات طولانی را در محل کار خود می‌گذرانند، به احتمال زیاد به فشار خون پنهان (مخفی یا ماسکه)، که یک نوع پنهان فشار خون بالاست، مبتلا هستند.
فشار خون پنهان معمولا توسط پزشکان تشخیص داده نمی‌شود، زیرا فشار خون بیمار در ویزیت‌های پزشکی طبیعی استاما در خانه یا خارج از کلینیک بالاست.
به گفته کارشناسان، ۴۹ ساعت کارکردن طی هفته یا بیشتر خطر ابتلا به فشار خون بالا را تا ۷۰ درصد افزایش می‌دهد.
حدود نیمی از بزرگسالان آمریکایی تحت تاثیر فشار خون بالا هستند و این عامل اصلی مرگ و میر ۸۲هزار نفر در سال است.
نتایج مطالعه بر روی ۳۵۴۷ کارمند اداری کانادایی نشان می‌دهد کسانی که ۴۹ ساعت در هفته کار می‌کنند، ۷۰ درصد بیشتر درمعرض فشار خون پنهان و ۶۶ درصد بیشتر در معرض فشار خون بالا دائمی در مقایسه با همکارانشان که کمتر از ۳۵ ساعت در هفتهکار می‌کنند قرار دارند.
در میان افرادی که ۴۱ تا ۴۸ ساعت در هفته کار می‌کردند، احتمال ابتلا به فشار خون پنهان در آن‌ها ۵۴ درصد بیشتر بود و ۴۲ درصدبیشتر در معرض فشار خون بالا مداوم بودند.
دکتر خاویر ترودل، محقق ارشد این تحقیق گفت: فشار خون پنهان و پایدار با خطر بیشتر بیماری قلبی عروقی مرتبط است.
فشار شغلی، یک عامل استرس‌زای کاری است که به عنوان ترکیبی از خواسته‌های کاری بالا و اختیار تصمیم‌گیری پایین تعریف می‌شود. با این حال، سایر عوامل استرس‌زا نیز ممکن است بر این مورد تأثیر داشته باشند.
تحقیقات آتی می‌تواند بررسی کند که آیا مسئولیت‌های خانوادگی - مانند تعداد فرزندان، وظایف خانه و نقش مراقبت از کودک - ممکناست با شرایط کاری تعامل داشته باشد و موجب فشار خون بالا شود یا خیر.
این مطالعه طی پنج سال انجام شد و ۱۹ درصد از این کارمندان قبلا قرص‌های فشار خون مصرف می‌کردند. حدود ۱۳ درصد ازکارکنان فشار خون پنهان داشتند، اما هیچ دارویی برای فشار خون بالا مصرف نمی‌کردند.
تاثیر ساعات کار طولانی بر فشار خون هم برای زنان و هم برای مردان شرکت‌کننده در این مطالعه یکسان بود.
دکتر ترودل گفت: مردم باید توجه داشته باشند که ساعات کار طولانی ممکن است بر سلامت قلب آنان تأثیر بگذارد و اگر ساعات طولانیکار می‌کنند، باید از پزشک خود در مورد بررسی فشار خون خود در طول زمان با یک مانیتور پوشیدنی سوال کنند.
وی افزود: ما قبلا نشان داده‌ایم که در طول پنج سال، از هر پنج فرد مبتلا به فشار خون پنهان، یک نفر هرگز فشار خون بالا را در یکمحیط بالینی نشان نداده که به‌طور بالقوه تشخیص و درمان را به تاخیر می‌اندازد.
