این هواپیمای عجیب و غریب می‌تواند در آینده گزینه‌ای سریع و جدید برای سفر‌های هوایی باشد.
به گزارش خبرآنلاین به نقل از پاپ ساینس، سلرا ۵۰۰ L هواپیمای بسیار عجیب و غریبی است که سازندگان آن امیدوارند روزی نحوه پرواز برخی از ما را تغییر دهد. بدنه آن شبیه یک بالون براق یا شاید شبیه کله قند است. اگرچه عجیب به نظر می‌رسد، اما این هواپیمای آزمایشی تاکنون ۳۱ پرواز انجام داده است.
امید است روزی، یک نمونه از این هواپیما با ظرفیت ۶ سرنشین ساخته شود که دارای پنجره نیز باشد. زیرا نمونه اولیه آن فاقد صندلی و پنجره است.
اما ایده ساخت این هواپیما بسیار جالب است: این هواپیما به قدری کم مصرف خواهد بود که پرواز با آن بسیار ارزان می‌شود. همچنین از برد طولانی و سرعتی بالا با بیش از ۴۶۰ مایل در ساعت برخوردار است. در حالت ایده‌آل، یک مسافر می‌تواند از آن برای پرواز به یک فرودگاه بزرگ استفاده کند و از صف‌های طولانی و فضای شلوغ بوئینگ و ایرباس اجتناب کند.
بیل اتو جونیور، مدیر عامل شرکت Otto Aviation، شرکت سازنده این هواپیما می‌گوید، سلرا «ترکیبی از یک بدنه آیرودینامیک و سیستم پیشرانه بسیار کارآمد است». او می‌گوید هدف ما این است که بتوانیم پرواز‌های بین شهری را در ایالات متحده راه‌اندازی کنیم که «چه در هزینه و چه در زمان با دیگر خطوط هوایی تجاری رقابت کند».
یکی از اصلی‌ترین راه‌کار‌هایی که می‌تواند کارایی هواپیما را بالا ببرد، حفظ لایه جریان هوای صاف تا حد امکان بر روی بدنه آن است. به طور خاص، هدف آن‌ها دستیابی به چیزی به نام «جریان آرام» است.
دیوید بوگ مدیر ارشد فناوری می‌گوید: «به طور کلی، جریان آرام زمانی اتفاق می‌افتد که هوا در لایه‌های بسیار صاف جریان پیدا می‌کند و تمایلی به ترکیب شدن با لایه‌های دیگر را ندارد. او این پدیده را با برخورد آب با ستونی که یک پل را در رودخانه نگه می‌دارد، مقایسه می‌کند و می‌گوید: «جریان آرام جایی است که آب به آرامی از اطراف پایه و ستون پل عبور می‌کند».
سپس رودخانه‌ای خروشان را تصور کنید که در آن آب به پایه پل برخورد می‌کند و متلاطم می‌شود. این آب متلاطم - یا هوای متلاطم در پرواز - چیزی است که سازندگان سلرا می‌خواهند از آن اجتناب کنند.
در حال حاظر طول سلرا حدود ۱۱ متر و طول بال‌های آن۱۶ متر است که تقریباً ۵ متر بیشتر از یک هواپیمای تک موتوره Cessna ۱۷۲ است. به همین دلیل است که بدنه هواپیما به شکل بالون است و بال‌ها در قسمت عقب قرار دارند.
بال‌ها هم باعث بالا رفتن هواپیما می‌شوند، و هم باعث مختل شدن جریان هوای صاف بالای بدنه هواپیما می‌شوند. بوگ می‌گوید: «این مانند پتکی است که در مسیر جریان هوا قرار می‌گیرد. به همین دلیل پروانه (ملخ) در عقب هواپیما قرار دارد».
با این حال، همه چیز در مورد جریان آرام نیست. این هواپیما دارای بال‌های باریک و بلندی است که به آن‌ها کمک می‌کند پدیده‌ای به نام کشش القایی را کاهش دهند.
ناسا نیز در حال مطالعه چیزی مشابه این است که خرپا‌ها از بال‌های بلند پشتیبانی کرده و از خمیدگی آن‌ها جلوگیری کنند. بال‌های بوئینگ جدید ۷۷۷ ایکس به قدری بلند هستند که اگر نوک بال‌های آن تا نشود، در گیت استاندارد فرودگاه جا نمی‌شوند.
افزایش طول بال‌های هواپیما برای بالابردن کارایی آن‌ها ایده جدیدی نیست. الا اتکینز، استاد مهندسی هوافضا در دانشگاه میشیگان می‌گوید: «جامعه گلایدر‌ها ازسال‌های بسیارقبل حتی اوایل دهه ۱۹۳۰ می‌دانستند که بال‌های بلند و باریک کارآمدتر از بال‌های کوتاه هستند».
سلرا در حال حاضر با سیستم سیگنال‌دهی الکتریکی پرواز نمی‌کند، به این معنی که به یک سیستم قدیمی وابسته است که در آن کنترل‌ها به طور مکانیکی به سطوح هواپیمایی که در حال حرکت است متصل می‌شوند.
این موضوع اتکینز را به تعجب وا می‌دارد: «که این هواپیما چه نوع اتوماسیونی خواهند داشت؟» اتکینز می‌گوید با وجود این که سؤالات دیگری در مورد این شاهکار هواپیماسازی وجود دارد، او همچنان مشوق آن‌ها است. او می‌گوید: «بدون شک، اگر می‌خواهیم شهروندان خوبی شویم، سیستم هوانوردی باید در طول زمان سبزتر و محیط زیستی‌تر شود».
به گفته بوگ، Otto Aviation بسیار کم مصرف است و می‌تواند با سوخت حدود ۴ لیتر بین ۱۸ تا ۲۲ مایل پرواز کند، در حالی که سایر هواپیما‌ها با سرعت‌هایی بالاتر و با شتاب بیشتر (sport rates) با همین مقدار سوخت بین حدود ۳ تا ۴.۵ مایل پرواز می‌کنند. (البته، هنگام صحبت در مورد بهره‌وری سوخت خطوط هوایی، باید تعداد مسافران هواپیما را نیز در نظر گرفت.)
بیل اتو جونیور نتیجه‌گیری می‌کند: «ما می‌خواهیم هواپیمایی بسازیم که به مردم اجازه دهد از مزایای پرواز خصوصی، اما با قیمت بلیط تجاری بهره‌مند شوند. این ماموریت واقعی ما است».
ویلیام کراسلی، رئیس دانشکده هوا و فضا دانشگاه پردو، می‌گوید که سلرا مطمئناً اولین هواپیمای مسافربری نیست که قرار است آنقدر ارزان باشد که بتوان مکررا از آن استفاده کرد. او می‌گوید: «شرکت هوانوردی عمومی برای مدت طولانی تلاش کرده این کار را انجام دهد. آن‌ها سعی کرده اند هواپیمایی بسازند که مردم در جابجایی روزانه از آن استفاده کنند».
او خاطرنشان می‌کند، به طور کلی ساخت یک هواپیمای متناسب با «جریان آرام» می‌تواند دشوار باشد. کراسلی می‌گوید: «گاهی اوقات، تولید آن سخت‌تر است. "شما باید سطح هواپیما را کاملاً دست‌نخورده نگه دارید و مراقب باشید که بدنه آن را سوراخ نکنید.»
مثلا وقتی تعداد زیادی حشره به هواپیما اصابت می‌کنند، می‌توانند اوضاع را پیچیده‌تر کنند. او می‌گوید: «اگر هواپیما را برای «جریان آرام» طراحی کنید، بدنه هواپیما حساسیت بیشتری خواهد داشت».
نمونه اولیه طراحی شده فعلی فقط «یک نمونه اولیه» است، و هنوز به تولید انبوه نرسیده است. کراسلی در پایان می‌گوید: «به‌عنوان یک طراح هواپیما، دیدن طرح‌های جدید و متفاوت، و سپس دیدن کارکرد آن‌ها، واقعاً هیجان‌انگیز است؛ و اگر آن‌ها بتوانند این ایده را درتولید یک خودرو بکار ببرند، واقعاً جالب خواهد بود.»
