سریال «خانوادۀ نمونه»؛ هیجان یک «بریکینگ بد» کره‌ای

فرارو- «خانوادۀ نمونه» یک سریال کره‌ای بسیار خوش‌ساخت و جذاب است با داستانی جنایی و معمایی که مخاطب را به یاد سریال‌هایی مثل «اوزارک» و «بریکینگ بد» می‌اندازد؛ در اینجا هم یک شخصیت ناامید و مستاصل را داریم که ناگهان به یک پول هنگفت بادآورده دست پیدا می‌کند و حالا تنها کاری که باید بکند این است که این پول را قانونی جلوه بدهد. این سریال همۀ ماجرای پیچیده و مهیج خودش را خیلی شسته و رفته و فقط در ده قسمت ۴۵ دقیقه‌ای روایت می‌کند.

 

به گزارش فرارو؛ شخصیت اصلی سریال مردی به اسم پارک دونگ‌ها است که از نظر مالی به شدت در مضیقه است؛ او برای کسب یک جایگاه شغلی در دانشگاه، سرمایۀ خانوادگی‌اش را به یکی از مسئولان دانشگاه رشوه داده اما آن جایگاه را هم به دست نیاورده. پسر نوجوان او نیاز به عمل جراحی قلب دارد و حالا دیگر هیچ پولی در بساط نیست. همسر پارک کاملا مایوس شده و می‌خواهد از او جدا شود.

اما یک روز پارک در جاده‌ای خلوت به یک ماشین ون برخورد می‌کند که دو جسد در آن هست و یک کیسۀ بزرگ پر از پول. در همان لحظه پارک تصمیم می‌گیرد که هر طور شده این پول را تصاحب کند. او پول را در ماشین خودش می‌گذارد و جسد‌ها را هم با خودش می‌برد و آن‌ها را در حیاط پشتی خانه‌اش دفن می‌کند. ماشین ون را هم در یک نقطۀ خلوت در جنگل رها می‌کند. حالا او باید راهی برای پولشویی پیدا کند تا بتواند از این ثروت بادآورده استفاده کند. ضمن اینکه گروهی از خطرناک‌ترین تبهکاران هم دربه‌در به دنبال پیدا کردن این پول گمشده هستند. آن‌ها ماشین ون را با استفاده از ردیابی که داخل آن کار گذاشته بودند پیدا می‌کنند و با ردیابی مسیر حرکت آن می‌فهمند که پول باید در یک منطقۀ خاص از ماشین خارج شده باشد؛ همان منطقه‌ای که خانۀ پارک در آن قرار دارد.

 

با اینکه چارچوب کلی فیلمنامۀ سریال بسیار شبیه به سریال‌های «اوزارک» و «بریکینگ بد» است، اما چرخش‌ها و پیچیدگی‌های آن کاملا منحصر به فرد و غیرقابل پیش‌بینی هستند. اتفاقات سریال بسیار سریع و گیرا پیش می‌روند و ارتباط بین اتفاقات و شخصیت‌های مختلف بسیار هوشمندانه و تماشایی برقرار می‌شود. در پایان هر قسمت یک جور چرخش شوک‌آور وجود دارد که ما را مشتاق می‌کند تا بلافاصله تماشای قسمت بعدی را شروع کنیم.

 

شیوۀ روایت سریال کاملا حساب‌شده است و در مخاطب هیجان و شوق زیادی برای دنبال کردن داستان ایجاد می‌کند. مثلا در اولین سکانس سریال ما چند نفر را می‌بینیم که وسط جنگل یک گودال کنده‌اند و دارند یک نفر را (که سرش با کیسه پوشانده شده) زنده زنده زیر خاک دفن می‌کنند. بعد از این صحنه است که ماجرای اصلی شروع می‌شود و حالا ما دوست داریم بدانیم چطور این قصه با آن صحنۀ اولیه پیوند می‌خورد. آیا شخصی که داشت دفن می‌شد پارک بود؟ در قسمت‌های بعدی هم فلاش‌بک‌هایی نشان داده می‌شود که دربارۀ ماجرای پول و گروه‌های تبهکار اطلاعات بیشتری به ما می‌دهند.

همۀ بازی‌های سریال سطح بالا و حرفه‌ای هستند، اما جونگ وو در نقش پارک دونگ‌ها واقعا درخشان ظاهر شده است. ناامیدی اولیۀ او و اضطرابی که در ادامۀ ماجرا پیدا می‌کند به نحو تحسین‌برانگیزی در تمام حرکات و کلمات او دیده می‌شود. در اوایل قسمت اول وقتی او دارد با عصبانیت با یکی از همکارانش صحبت می‌کند، واقعا آدم تعجب می‌کند که چطور او توانسته حتی تیک‌هایی عصبی در عضلات صورتش ایجاد کند که خشم و استیصال او را نشان می‌دهند.

 

تصویربرداری زیبا و موسیقی متناسب و اثرگذار را هم باید به نکات مثبت این سریال اضافه کرد. هر ضعفی که در مسیر داستان و فیلمنامۀ سریال وجود داشته باشد قطعا آنقدر بزرگ نیست که بتواند به این نکات مثبت بچربد. «خانوادۀ نمونه» مسلماً تصویری از یک خانوادۀ نمونه نیست، اما حتما یک سریال نمونه و تماشایی است.