روایت ناصر حجازی از پول دادن مشایی و عیادت نوه امام(ره)

 
هفته‌نامه ورزشی «تماشاگر» از گروه مجلات همشهری در شماره ۲۲ خود، با ناصر حجازی گفت‌وگو کرده است. وی در این گفت و گو از سختی های آزار دهنده و معنادار دوران بیماری می‌گوید. 

بخوانید:

در مدت بیماری‌ام خیلی‌ها ابراز لطف کردند و بعضی‌ها هم با اسم من مانور دادند. شنیدم که فدراسیون مدعی کمک به من شده ولی از ترس ریا خبر آن را اعلام نکرده! نمی‌دانم چرا آن‌ها احساس می‌کنند که من نیازی به کمک‌شان دارم. اگر راست می‌گویند و می‌خواهند حق واقعی حجازی را بپردازند، طلب ۳۰ساله مرا بدهند. من که درمانده کمک فدراسیون فوتبال نیستم.

پس از جام‌جهانی ۷۸ آرژانتین قرار بود صدهزار فرانک سوئیس پاداش بدهند، اما این پاداش که حق ما بود پرداخت نشد. فدراسیون فوتبال به‌جای کمک به ناصر حجازی پولش را نخورد، کمک کردن پیشکش. خوشبختانه آن‌قدر دوست و هوادار دارم که نیازی به کمک فدراسیون فوتبال نداشته باشم. دوستانی دارم که در تمام این سختی‌ها در کنارم بودند.

از طرف فدراسیون آمدند منزل‌مان و یک چک ۸،۹میلیون تومانی دادند که به ‌تاج گفتم: «خجالت‌آور است! چطور توانستید این پول را به من بدهید»؟ تاج گفت: «حتما اشتباهی شده و باز هم کمک می‌کنیم. خواهش می‌کنم این پول را قبول کنید». باور کنید این پول ۲ماه دوا و داروی من می‌شود که با این همه سروصدا می‌خواهند سر من منت بگذارند. متاسفانه اصرارهای تاج باعث شد چک‌شان را قبول کنم، اما این چک را هیچ‌وقت نقد نکردم و هنوز هم اصل آن را دارم.

فدراسیون و سازمان ورزش خودشان نمی‌خواستند کمک کنند. تنها کمک دولتی به من از جانب صندوق پیشکسوتان بود که ۱۰میلیون تومان کمک کرد. این پول هم خرج ۲ماه قرص و دوای من شد. آقایان فکر می‌کنند من بچه‌گدا هستم. هرکسی از رفتارش مشخص است که دنبال ثواب است یا کمک کردن.

آقای مشایی، پس از کلی اصرار می‌خواستند بیایند عیادت و با این‌که دلم راضی نبود، به آتیلا گفتم بگو بیایند. آمدند و یک عکاس هم با خودشان آوردند. زمان رفتن ۵میلیون تومان گذاشتند داخل پاکت که قبل از رفتن به آتیلا گفتم این پول را پس بفرست و بگو من که بچه‌گدا نیستم. خیلی‌ها می‌آمدند تا خودشان را نشان بدهند. آن‌ها به ما احتیاج دارند نه ما به آن‌ها.

باور کنید بحث کمک نیست؛ مهم رفتار و شخصیت افراد است. مثلا نوه امام(ره) بدون آن‌که کمک کند، با گل و شیرینی به منزل‌مان آمد و مرا شرمنده خودشان کرد و حرمت گذاشت. اصلا به نظر من هیچکس نباید به ورزشکاران و پیشکسوتان کمک کند و تمام هزینه‌ها و رسیدگی کردن این ورزشکاران و پیشکسوتان وظیفه فدراسیون فوتبال و سازمان تربیت‌بدنی است.

من خودم در این مدت با افرادی آشنا شدم که نیات خیرشان برایم عجیب بود. یکی از همین افراد آقای زنوزی‌فرد بود که می‌دانم ۱۰۰وانت جهیزیه عروس برای دختران بی‌سرپرست می‌دهد و کمک‌هایی می‌کند که طرف نمی‌داند از سوی او بوده و هیچ‌گاه دنبال این نبوده که اسمی از وی برده شود، اما من وظیفه دارم از این آدم قدردانی کنم. ایشان به من گفته‌اند تا پایان طول مدت درمانم هر ماه هزینه‌ داروهایم را می‌دهند. یعنی از قرار ۴میلیون تومان در ماه که این طول درمان معلوم نیست چند ماه یا چند سال طول بکشد.

درباره کمک‌هایی که برخی بازیکنان مانند کریمی و دایی به خانواده‌های بی‌سرپرست می‌کنند هم به نظرم آن‌ها اول باید به هم‌صنف‌شان (بابک معصومی و محمد پارسا) خیر برسانند و بعد به دیگران. من خدا را شکر می‌کنم که روپا هستم و می‌توانم کار کنم اما امثال پارسا و معصومی نیاز به مراقبت دارند.