رییس گروه مدیریت بیماری‌های قابل انتقال بین انسان و حیوان وزارت بهداشت با اشاره به آخرین وضعیت شیوع ویروس آبله میمونی در جهان، گفت: ما واکسن علیه این بیماری را تولید نمی‌کنیم، اما درخواست خرید آن را دادیم که در حال بررسی است تا فعلا تعداد محدودی را برای موارد احتمالی تهیه کنیم.
دکتر بهزاد امیری در گفتگو با ایسنا، گفت: تا ۲۸ تیرماه سال جاری کل موارد شناسایی شده آبله میمونی از ۷۰ کشور بوده است که ۶ کشور آفریقایی بومی بیماری بوده و ۶۴ کشور هم جزو کشور‌های غیربومی بوده‌اند. در طغیان اخیری که از ماه می ۲۰۲۲ آغاز شده است، ۱۴ هزار و ۵۱۱ مورد مبتلا شناسایی شده‌اند که ۱۴ هزار و ۲۶۸ مورد ابتلا از کشور‌های غیربومی و ۲۴۳ مورد از کشور‌های بومی بیماری بوده‌اند.
او درباره اقدامات ایران در راستای شناسایی موارد مشکوک بیماری در کشور، بیان کرد: رصد روزانه، جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل بیماری، تشکیل کمیته علمی اجرایی کشوری بیماری آبله میمونی و تنظیم و ابلاغ دستورالعمل راهنمای بالینی تشخیص، درمان و مراقبت بیماری آبله میمونی به دانشگاه‌های علوم پزشکی، تهیه و تدوین راهنمای الزامات محیط و کار، ابلاغ دستورالعمل مدیریت بیمارستانی آبله میمونی، تشدید نظام مراقبت مرزی در مبادی ورودی زمینی، هوایی و دریایی کشور، تهیه امکانات تشخیص بیماری آبله میمونی ابتدا در انستیتو پاستور و سپس در ۱۲ قطب دانشگاهی و... ظرفیت‌های ایجاد شده در این زمینه است.
وی تاکید کرد: تا به حال خوشبختانه هیچ مورد قطعی آزمایشگاهی آبله میمونی در کشور شناسایی نشده است. موارد مشکوک بیماری تحت بررسی قرار گرفتند و مشخص شد اکثر موارد مشکوک ما پس از بررسی‌های دقیق آزمایشگاهی، مبتلا به آبله مرغان بودند.
رییس گروه مدیریت بیماری‌های قابل انتقال بین انسان و حیوان وزارت بهداشت درباره برنامه کشور برای تهیه واکسن آبله میمونی، اظهار کرد: ما واکسن علیه این بیماری را تولید نمی‌کنیم، اما درخواست خرید آن را دادیم که در حال بررسی است تا فعلا تعداد محدودی را از کشور‌های خارجی وارد کنیم که آن هم برای موارد احتمالی است؛ چون هیچ موقع این واکسیناسیون علیه آبله میمونی مانند کرونا عمومی نخواهد بود. اگر در آینده مواردی از بیماری در کشور شناسایی شوند، واکسن برای کادر درمانی خواهد بود که در مواجهه با بیماران باشند و جنبه استفاده عمومی نخواهد داشت.
وی با اشاره به اعلام وضعیت اضطراری از سوی سازمان بهداشت جهانی درباره آبله میمونی، تاکید کرد: فعلا ما جزو کشور‌هایی هستیم که این بیماری در آن شناسایی نشده است و طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت در کشور‌هایی با شرایط ما باید اقداماتی برای تشدید نظام مراقبت، آموزش و اطلاع‌رسانی انجام شود. رئیس سازمان بهداشت جهانی تاکید می‌کند علی رغم اینکه کمیته تعیین اضطرار نتوانستند تعیین کنند که آیا این شرایط یک وضعیت نگران کننده علیه سلامت عمومی است یا خیر، اما درحال حاضر به علت گسترش سریع بیماری شرایط اضطرار اعلام شده است.
او تاکید کرد: خطر انتقال ویروس در کشور ما بسیار پایین است، اما نمی‌توان گفت به شکل کلی انتقال پیدا نمی‌کند.
امیری با تاکید بر اینکه در مورد آبله میمونی شرایط همه‌گیری جهانی مشابه آنچه که در کرونا اتفاق افتاد، رخ نخواهد داد، گفت: قطعا همه‌گیری مشابه کرونا نخواهیم داشت؛ چون الگوی انتقال این بیماری از کرونا متفاوت است. یک بیماری مانند کرونا که از طریق تنفسی منتقل می‌شود، طبیعتا به سرعت می‌تواند منتقل شود، ولی راه اصلی انتقال آبله میمونی در الگوی اخیر آن تنفسی نیست و بیشترین راه انتقال تماس نزدیک پوستی است.
او درباره راه‌های انتقال ویروس آبله میمونی، تصریح کرد: این بیماری از طریق هوابرد انتقال داده نمی‌شود، اما احتمال انتقال به شکل دراپلت یا قطرات تنفسی وجود دارد. البته به عنوان مثال در مورد یک بیمار که در بیمارستان بستری است و قرار است اقداماتی مانند اینتوبه (لوله‌گذاری داخل نای)، احیای قلبی و ریوی بگیرد و یا اقدامی برایش انجام شود که منجر به تولید آئروسل (افشانه) شود، امکان انتقال هوابرد وجود دارد، اما این راهِ معمولِ انتقال بیماری شناخته نمی‌شود.
او تاکید کرد: انتقال ویروس از طریق دراپلت یا قطرات تنفسی حداکثر تا دو متر امکان پذیر است، اما انتقال هوابرد یعنی خیلی سریع‌تر ویروس منتقل شود که در واقع شاید افراد ساکن در یک اتاق بتوانند مبتلا شوند. البته در مورد آبله میمونی عنوان می‌شود که امکان انتقال هوابرد چندان مطرح نیست، مگر اینکه در یک مکان درمانی اقداماتی شکل گیرد که منجر به تولید افشانه شود که در این صورت امکان انتقال هوابرد به وجود می‌آید.
وی همچنین گفت: انتقال این بیماری از طریق روابط جنسی نیست، بلکه علت انتقال آن تماس نزدیکِ پوستی در زمان رابطه است. در کشور‌های اروپایی دسته‌ای از مبتلایان شناسایی شده در بین گروه همجنس‌گرایان بودند که تماس نزدیک پوستی داشته‌اند. انتقال از طریق تماس با ترشحات و مایعات بدن، تماس با حیوانات آلوده، خوردن گوشت حیوانات آلوده، انتقال از مادر به جنین و... هم وجود دارد، اما بسیار محدود است.
