نتایج یک مطالعه نشان می‌دهد، پدرانی که فرزند دختر نوپا دارند نسبت به پدرانی که فرزند پسر نوپا دارند، بیشتر به نیاز‌های دختران توجه می‌کنند و به آن‌ها پاسخ می‌دهند.
به گزارش ایرنا، این مطالعه که بر اساس اسکن مغزی و ضبط تعاملات روزانه والدین با فرزندانشان انجام و در مجله Behavioral Neuroscience انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شده است، همچنین نشان داد که پدران کودکان نوپا بیشتر برای دخترانشان آواز می‌خواندند و آشکارتر درباره احساسات از جمله غم و اندوه صحبت می‌کنند؛ این موضوع احتمالاً به این دلیل است که آن‌ها احساسات دختران را بیشتر از پسران می‌پذیرند.
همچنین بر اساس نتایج این مطالعه، پدران پسرها بیشتر درگیر بازی‌های خشن و زمخت بودند و هنگام صحبت با پسرانشان از زبان‌های مرتبط با موفقیت، غرور و برتری استفاده می‌کردند.
این در حالی است که پدران دختر‌ها از زبان تحلیلی بیشتری استفاده می‌کردند که با موفقیت تحصیلی آینده آن‌ها مرتبط بود.
«جنیفر ماسکارو»، محقق ارشد، دکترای «دانشگاه اموری»، می‌گوید: اگر کودک فریاد بکشد یا پدرش را صدا بزند، پدران دختر‌ها بیشتر از پدر پسران به آن پاسخ می‌دهند. ما باید آگاه باشیم که چگونه تصورات ناخودآگاه جنسیتی می‌تواند در رفتار ما با کودکان خردسال نقش داشته باشد.
محققان در این تحقیق بررسی کردند که آیا شیوه‌های متفاوت رفتار پدران با فرزند پسر یا فرزند دختر می‌تواند تحت تأثیر پاسخ‌های مغزی متفاوت به کودکان دختر یا پسر باشد یا خیر.
محققان دانشگاه اموری و دانشگاه آریزونا در این مطالعه از داده‌های ۵۲ پدر کودک نوپا (۳۰ دختر، ۲۲ پسر) در منطقه آتلانتا استفاده کردند. این پدران موافقت کردند که یک رایانه کوچک دستی را روی کمربند خود ببندند و آن را برای یک روز در طول هفته و یک روز در آخر هفته ببندند.
این دستگاه به طور تصادفی به مدت ۵۰ ثانیه هر ۹ دقیقه روشن می‌شد تا هر صدایی را در مدت ۴۸ ساعت ضبط کند. برخی از پدران در این مطالعه بیش از یک فرزند داشتند، اما مطالعه فقط بر تعامل آن‌ها با یک پسر یا دختر متمرکز بود.
ماسکارو گفت: افراد وقتی این کمربند را می‌پوشند به طرز تکان دهنده‌ای عادی عمل می‌کنند. آن‌ها به نوعی فراموش می‌کنند که آن را پوشیده اند. ماسکارو، استادیار پزشکی خانواده و پیشگیرانه در دانشکده پزشکی اموری، گفت: همچنین به پدر‌ها گفته شد که شب هنگام شارژ، این دستگاه را در اتاق فرزندشان بگذارند تا هرگونه تعامل شبانه با فرزندانشان نیز ثبت شود.
محققان همچنین از این پدر‌ها در هنگام تماشای عکس‌های یک بزرگسال ناشناخته، یک کودک ناشناخته و فرزند خود با حالت چهره شاد، غمگین یا خنثی، MRI گرفته شد.
این مطالعه نشان داد که پدر دختر‌ها نسبت به پدر پسرها، واکنش بیشتری نسبت به حالت چهره شاد دخترانشان در مناطقی از مغز داشتند که برای پردازش بصری، پاداش، تنظیم احساسات و پردازش چهره مهم است.
در یافته‌ای که محققان پیش‌بینی نکرده بودند، مغز پدران پسرها واکنش قوی‌تری به حالات چهره خنثی پسرانشان نشان داد؛ این موضوع احتمالاً به این دلیل است که پدران پسرها نسبت به نمایش عاطفی مبهم‌تر پسرانشان واکنش نشان می‌دهند. از سوی دیگر تفاوت معنی داری در واکنش مغز پدران نسبت به حالت چهره غمگین پسرها یا دختر‌ها وجود نداشت.
در تعاملات روزانه، پدران دختر‌ها نسبت به پدران پسرها از زبان بیشتری برای ارجاع به بدن کودک (مثلاً کلماتی مانند شکم و پا) استفاده می‌کردند.
تحقیقات قبلی نشان داده است که دختران در سنین قبل از نوجوانی، بیشتر از پسرها نارضایتی از بدن خود و اعتماد به نفس پایین‌تر مرتبط با تصویر بدن را گزارش می‌کنند.
ماسکارو گفت که این مطالعه بر روی پدران متمرکز بود، زیرا تحقیقات کمتری در مورد نقش پدران در تربیت فرزندان خردسال نسبت به مادران انجام شده است.
این مطالعه نتوانست هیچ ارتباط بلندمدت قطعی بین رفتار متفاوت پدر‌ها با پسرها یا دختر‌ها در دوران نوپایی و پیامد‌های آینده آن کودکان ایجاد کند، اما این تحقیق برخی از پیوند‌های احتمالی را بررسی کرده است که می‌تواند توصیه‌هایی را برای پدران ارائه دهد.
با این حال از آنجایی که این تحقیق در آمریکا انجام شده است، این مطالعه نمی‌تواند هیچ نتیجه‌ای برای پدران در فرهنگ‌های دیگر با هنجار‌های اجتماعی متفاوت در بر داشته باشد.
اسکارو گفت: اگر پدر‌ها بیشتر حواسشان به دختر‌ها باشد و بیشتر به دختران خود ابراز احساسات کنند، این موضوع باعث می‌شود که دختران همدلی بیشتری نسبت به پسران داشته باشند، بنابراین پدران پسرها نیز می‌توانند رویکردی مشابه با پدران دختر‌ها داشته باشند.
وی افزود: این واقعیت که پدر‌ها به رغم علاقه زیادی که به کودکان پسر خود دارند، اما ممکن است در واقع به نیاز‌های عاطفی آن‌ها توجه کمتری داشته باشند، باید به شدت مورد توجه قرار گیرد.
تحقیقات دیگر نشان داده است که احساسات محدود در مردان بالغ با مسائلی از جمله افسردگی، کاهش صمیمیت اجتماعی، نارضایتی زناشویی و احتمال کمتر برای جستجوی درمان سلامت روان مرتبط است.
تحقیقات قبلی همچنین نشان داده است که انجام بازی‌های خشن توسط والدین می‌تواند به کودکان خردسال کمک کند تا احساسات خود را بهتر تنظیم کنند. ماسکارو گفت که پدران دختران نیز می‌توانند با دخترانشان در بازی‌های خشن‌تر شرکت کنند، حتی اگر چنین بازی‌هایی بیشتر به پسران مربوط باشد.
ماسکارو می‌گوید: بیشتر پدران سعی می‌کنند بهترین کاری را که می‌توانند برای فرزندان خود انجام دهند و هر کاری که در توان داشته باشند برای کمک به موفقیت فرزندانشان انجام می‌دهند، اما مهم است که درک کنیم که چگونه تعامل آن‌ها با فرزندانشان ممکن است بر اساس جنسیت به طرز نامحسوسی متفاوت باشد.
