(تصاویر) بارقه‌های امید؛ تاریخ غنی یمن به دور از جنگ است

شهر قرن شانزدهمی شبام، در استان حضرموت یمن واقع شده که حدود 7000 نفر در آن ساکن هستند. این شهر دارای حدود 500 خانه بلند ساخته شده از آجر گلی است و در سال 1982 به عنوان میراث جهانی یونسکو اعلام شد. در سال های اخیر و در طول جنگ، حملاتی به شهر ترتیب داده شد، از جمله حمله با خودروی بمب گذاری شده در سال 2015، که به چندین نفر آسیب رساند.

گروهی از پسران در غروب آفتاب فوتبال بازی می کنند. در تصویر مناره مسجد المحضر دیده می شود که بلندترین مناره یمن است.

گروهی از مردان هنگام غروب در میدان مرکزی شبام جمع شده اند. این شهر قرن شانزدهمی که توسط دیواری مستحکم احاطه شده است، یکی از قدیمی‌ترین و بهترین نمونه‌های برنامه‌ریزی شهری جهان بر اساس بلندمرتبه‌سازی است. در دهه 1930، فریا استارک، سفرنامه نویس، از شبام گذشت و این شهر را «منهتن صحرا» نامید.

مسلمانان در یک اجتماع مذهبی در منطقه تریم شرکت می کنند. این شهر تاریخی مرکز معارف کلامی، فقهی و اسلامی است.

چوپانی با بزهایش در دره وادی دوعن استان حضرموت، منطقه ای که مقدس ترین منطقه در یمن محسوب می شود. این گله دار کلاه سنتی بر سر دارد که از برگ های نخل بافته شده ساخته شده است، که برای خنک نگه داشتن طراحی شده است.

یک زنبوردار در وادی دوعن، منطقه ای که به خاطر عسلش در جهان شهرت دارد. 1 کیلوگرم می تواند تا 300 دلار در خارج از کشور فروخته شود.

روستای 500 ساله حید الجزیل بر روی صخره ای غول پیکر بر فراز وادی دوعن در حضرموت قرار دارد. زمانی صدها نفر در آن زندگی می کردند، اکنون متروکه شده است زیرا بسیاری از روستاییان طی 30 سال گذشته به عربستان سعودی مهاجرت کرده اند. سرشماری سال 2004 نشان داد که 17 نفر در روستای خشتی باقی مانده اند. امروز فقط یک ساکن باقی مانده است.

سال ها بارندگی شدید، فرسایش و عدم نگهداری منظم تقریباً 70 درصد خانه های حید الجزیل را ویران کرده است.

مردان در غروب آفتاب در وادی دوعن، نزدیک روستای حید الجزیل، یک بازی تخته ای انجام می دهند.

دختران دانش آموز در مدرسه النهضه در وادی دوعن. این مدرسه دارای چهار کلاس و 90 دانش آموز بین 8 تا 16 سال است. به دلیل دور بودن روستاها، دختران و پسران با هم درس می خوانند که در یمن، به ویژه در حضرموت، مذهبی ترین و محافظه کارترین منطقه کشور، غیرعادی است.

روستای سیف در وادی دوعن. یک ساختمان سفید بزرگ که از آجرهای گلی ساخته شده است.

مردان بادیه نشین در اطراف آتش در اردوگاهی در یک بیابان شنی که بیشتر یک سوم جنوبی شبه جزیره عربستان را در بر می گیرد، ایستاده اند. در اینجا، بادیه نشینان شترها و بزهای خود را در انزوای نسبی پرورش می دهند و زمان خود را بین شهر و صحرا تقسیم می کنند.

یک زن و نوزادش در مقابل یک پناهگاه موقت در نزدیکی حصوین 

دو پسر قایق های ماهیگیری را تماشا می کنند. امروزه بزرگترین مشکلی که ماهیگیران با آن مواجه هستند کمبود ماهی نیست بلکه کمبود سوخت برای قایق هایشان است. کاهش ذخایر گاز ماهیگیری را محدود کرده است و قیمت ابزار و سوخت در طول جنگ به شدت افزایش یافته است.

یک ماهیگیر. پیش از آغاز جنگ در سال 2015، صنعت ماهیگیری یمن بیش از نیم میلیون نفر را استخدام می کرد و زمانی دومین بخش بزرگ اقتصادی این کشور پس از نفت و گاز بود. جنگ این بخش را ویران کرده است و گزارش های محلی تخمین می زند که بیش از یک سوم ماهیگیران از سال 2015 این صنعت را ترک کرده اند.

مردان یمنی در حال جویدن قات. قات جویدن در میان مردان یمنی رایج است و این محصول درآمد بالایی برای کشاورزان فراهم می کند. این گیاه گلدار قرن ها به عنوان محرک در شبه جزیره عربستان مورد استفاده قرار می گرفته است. طبق برآورد بانک جهانی در سال 2000، قات 30 درصد از اقتصاد یمن را تشکیل می داد. حدود 40 درصد آب این کشور صرف آبیاری این گیاه می شود. کشت گسترده قات، کمبود شدید آب را تشدید کرده و نقش مهمی در قحطی ایفا کرده است.

خانواده‌ای در الغیده، شهری ساحلی در استان المهره. این شهر از سال 2015 شاهد رونق بوده است، زیرا مردم از جنگ در شمال فرار کرده اند.

یک ماهیگیر با صید خود به ساحل باز می گردد. به گفته منابع رسمی، جنگ 6.9 میلیارد دلار به صنعت ماهیگیری یمن از طریق آسیب به بنادر، مراکز فرود و قایق ها خسارت وارد کرده است.