فرارو- کریستوف گیزن؛ از آوریل ۲۰۲۲ خبرنگار نشریه "اشپیگل" در پکن بوده است. او پیش از آن به مدت شش سال از چین برای "زوددویچه سایتونگ" پرتیراژترین روزنامه آلمان گزارش تهیه می‌کرد. از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ میلادی او عضو تیم تحریریه آن روزنامه در مونیخ بود و بر روی گزارش‌های افشاگرانه، چون اسناد پاناما و اسناد بانک‌های سوئیسی کار کرده بود. او برای گزارش هایش برنده جوایزی از جمله جایزه Wächterpreis مطبوعات روزانه آلمان، جایزه روزنامه نگاری ارنست اشنایدر و جایزه هلموت اشمیت شده است.
به گزارش فرارو به نقل از اشپیگل، "برخیزید؛ ای آنانی که از بردگی امتناع می‌ورزید"! همه کودکان در چین این واژگان را می‌دانند. این واژگان خط اول سرود ملی چین را تشکیل می‌دهند. مبارزه با ظلم، اسطوره بنیانگذار حزب کمونیست بوده است.
با این وجود، در تاریخ ۱۸ آوریل این خط دیگر نمی‌توانست به عنوان هشتگ در سرویس پیام رسان چینی "ویبو" استفاده شود. سانسورچیان چینی این ترکیب خاص از کاراکتر را مسدود کرده بودند، زیرا کاربران اینترنت از این جمله در سرود چین استفاده کرده بودند تا خشم خود را نسبت به محدودیت‌های اعمال شده برای جلوگیری از شیوع ویروس گووید -۱۹ نشان دهند.
حکومتی که سرود ملی خود را سانسور می‌کند. این جایی است که چین اکنون در سومین سال شیوع کرونا در آن قرار دارد. موج اومیکرون دولت چین را مجبور می‌کند که به اقدامات ناامیدکننده متوسل شود. سویه بسیار عفونی‌تر کووید یعنی اومیکرون محدودیت‌های استراتژی پیش‌تر موفقیت آمیز کووید صفر چین را آشکار ساخته است.
در ابتدای هفته گذشته، بیش از ۳۷۰ میلیون نفر در ۴۵ شهر چین در معرض قرنطینه جزئی یا کامل قرار گرفتند. این اقدامات به ویژه در شانگهای پرجمعیت‌ترین شهر کشور شدیدتر بوده است.
تعداد مبتلایان در آنجا در تاریخ ۱۶ آوریل به ۳۵۹۰ مورد دارای علائم بیماری رسید و تنها در روز‌های اخیر به طور قابل توجهی کاهش یافته است اگرچه تقریبا همه چیز در آن شهر بیش از چهار هفته به حالت تعطیل درآمده است. قرنطینه شدید نه تنها اقتصاد چین بلکه اقتصاد جهانی را نیز به خطر می‌اندازد. هم چنین، قرنطینه بسیاری از چینی‌ها را وادار می‌کند که به طور فزاینده‌ای به رهبری آن کشور با دید متفاوتی نگاه کنند.
شانگهای امروز شهری ناآرام و عصبانی است. حسن نیت و قدردانی‌ای که مردم نسبت به راهبرد صفر کووید برای دو سال ابراز می‌داشتند در حال از بین رفتن است، زیرا ساکنان شهر‌هایی که پیش‌تر ممتاز قلمداد می‌شدند ناگهان گرسنه شده اند و صد‌ها هزار نفر در کمپ‌های منزوی و در شرایط نامناسب محبوس شده اند.
برای درک میزان بدبختی اغلب یک سوال از ساکنان شانگهای کافی است: امروز چه خوردید؟ " وانگ دان" می‌گوید: هویج، پیاز، کلم سفید. این اقتصاددان ارشد بانک "هانگ سِنگ" در چین در حال حاضر باید از طریق منابع غذایی دولتی روزگار خود را سپری کند. "الکساندر ونگ" بنیانگذار یک مجله اینترنتی در شهر شانگهای با عنوان "شانگهای هوشمند" Smart shanghai)) چندین روز است که سیب زمینی سرخ شده با تخم مرغ نیمرو می‌خورد. در یخچال او را که باز می‌کنید به نظر می‌رسد شخصی به یک مزرعه مرغ حمله کرده است.
تخم مرغ، تخم مرغ و تخم مرغ بیشتر که محصول هرج و مرج و اختلال در سیستم تحویل کالا در آن شهر است. در همین حال، "یانین یاکوب" یک مشاور آلمانی در شانگهای در حال خوردن سالاد خیار با ماهی تن به همراه یک لیوان شراب است. او می‌گوید که بیشتر از این در خانه اش چیزی پیدا نمی‌شود.
با این وجود، این نیز بزرگترین مشکل او نیست. یاکوب از ۳ آوریل در بلاتکلیفی کامل به سر می‌برد. روز‌های متمادی پشت سر هم می‌گذرند و او هیچ اطلاعاتی از سوی مقام‌های بهداشت عمومی دریافت نکرده است.
تنها صدای مگافون فرسوده نگهبان است که در سراسر حیاط می‌پیچد:"لطفا برای آزمایش بیایید، لطفا برای آزمایش بیایید". یک روز تازه با یک سواب تازه در گلو. این دختر ۲۹ ساله می‌تواند همسایه هایش را که در ردیف‌هایی از پنجره جمع شده اند ببیند. یاکوب شخصا اجازه ندارد از خانه خود خارج شود. او در آپارتمان اش در مرکز شانگهای گرفتار شده و منتظر است تا همه چیز به نحوی دوباره ادامه یابد و او در یکی از اردوگاه‌های قرنطینه پذیرفته شود. ۲۶ آوریل روزی بود که زندگی یاکوب را تغییر داد.
در شانگهای بهار بود و اولین درختان شروع به شکوفه دادن کرده بودند. در آن شب او با سه دوست چینی، تایوانی و کانادایی خود در باری به نام Abbey Road در شانگهای ملاقات کرد. او می‌گوید حتی با وجود این که مقام‌های شهر در روز‌های پیش از آن از ثبت تعداد فزاینده‌ای از موارد ابتلا به اومیکرون در شهر خبر داده بودند او چندان نگران نبود. او می‌گوید در آن زمان به خود می‌گفتم:"قرنطینه در شانگهای؟ کاملا غیر قابل تصور است که رخ دهد".
با این وجود، دو روز پس از آن دولت بخش شرقی شانگهای را قرنطینه کرد. مقام‌های محلی گفتند که این تنها یک اقدام احتیاطی است و همه چیز پنج روز بعد به حالت عادی باز می‌گردد. با این وجود، در تاریخ اول آوریل بخش‌های غربی شهر نیز تحت قرنطینه قرار گرفتند.
تقریبا در همان زمان بود که گلو درد یاکوب آغاز شد. او آسپرین خورد و همانند هر روز جلوی رایانه نشست. یاکوب چهار سال و نیم است که در چین زندگی می‌کند شرکت خود را راه اندازی کرده و سمینار‌های انگیزشی برگزار می‌کند.
چند روز بعد مردانی با لباس‌های حفاظت شده در خانه او را زدند و آزمایش‌های سریع مرتبط با کرونا را انجام دادند. نتیجه آزمایش یاکوب دو خط قرمز را نشان داد. نتیجه مثبت بود و او درست مانند سه دوست اش که در بار آنان را ملاقات کرده بود آلوده به ویروس شناخته شد.
مرد چینی و زن تایوانی تنها پس از چند روز سوار اتوبوس شده و به مراکز جمع آوری هزاران تختخوابه انتقال یافتند. نفر بعدی دوست کانادایی شان بود که به کمپ انتقال یافت. یاکوب می‌گوید که دوست کانادایی شان می‌گوید در حالت استیصال کامل قرار دارد. او می‌گوید:"در کمپ دوست مان دوش برای حمام وجود ندارد و توالت‌ها دری ندارند".
او مدت‌ها پیش چمدان اش را بسته بود و دو گربه اش را در اختیار یک مرکز پانسیون حیوانات خانگی قرار داد. یاکوب می‌گوید:"با خود گفتم:"به خودت بیا یانین، تو می‌توانی از این دو هفته انزوا جان سالم به در ببری". با این وجود، اپلیکیشن مقابله با کرونا، او را فراموش کرده است. او اکنون ۹ آزمایش سریع در خانه انجام داده است. همه آزمایش‌ها منفی بوده اند.
با این وجود، تنها کسانی که در یک کمپ بوده و دو آزمایش تست پی سی آر منفی داشته باشند در شانگهای بهبود یافته قلمداد می‌شوند. او می‌گوید:"من پیامی از آنان (مقام‌های دولتی) دریافت نکرده ام". او می‌گوید که همسایگانش تهدید کرده اند که اگر از خانه بیرون برود با پلیس تماس خواهند گرفت.
آن چه در شانگهای رخ می‌دهد بار دیگر خاطرات ووهان را زنده می‌کند جایی که همه چیز از آنجا شروع شد. یک روز پیش از جشنواره بهار چین در سال ۲۰۲۰ میلادی مقام‌های دولتی در ساعت ۲ بامداد اعلام کردند که شهر را قرنطینه می‌کنند.
آنان تمام پرواز‌ها را لغو کردند، قطار‌های سریع السیر در ووهان از حرکت باز ایستادند و خدمات مترو و اتوبوس به حالت تعلیق درآمد. نیرو‌های امنیتی راه‌های ورود و خروج شهر را مسدود کردند. بدین ترتیب، ووهان مترادف با بزرگترین آزمایش اپیدمیولوژیک در تاریخ شد. این شهر به مدت ۷۶ روز قرنطینه شد و ۱۱ میلیون نفر دستور در خانه ماندن را دریافت کردند.
در آن زمان ویروس کووید جدید بود و اطلاعات کمی در مورد بیماری ایجاد شده، میزان عفونی بودن و میزان مرگ و میر بر اثر آن وجود داشت. نه واکسنی برای کووید وجود داشت و نه دارویی که بتواند به طور موثر آن را درمان کند. ترس بیداد می‌کرد. مسئولان باید دست به کار می‌شدند. طبیعی بود که بعضی اقدامات به اشتباه انجام شد و بسیاری از مردم مجبور بودند دشواری‌های غیرضروری را تحمل کنند.
تا زمانی که مقررات منع رفت و آمد لغو شد ووهان به طور رسمی ۵۰۰۰۸ مورد ابتلا به ویروس و ۲۵۷۲ مورد مرگ را ثبت کرد. شانگهای تعداد عفونت‌های بسیار بیشتری را گزارش کرده است، اما به طور رسمی تنها ۲۵ نفر بر اثر کووید جان خود را از دست داده اند. کسانی که علائم بیماری را نشان می‌دهند به اجبار در بیمارستان بستری شده و سایرین به یکی از اردوگاه‌های قرنطینه در شهر فرستاده می‌شوند. افرادی نیز هستند که همانند "یانین یاکوب" فراموش شده اند.
شیوع بیماری در ووهان از بازار غذا‌های دریایی هوانان آغاز شد. در شانگهای شیوع از هتل هواتینگ آغاز شد یک ساختمان قدیمی که گفته می‌شود سیستم تهویه آن با ایستگاه متروی استادیوم سرپوشیده شانگهای مرتبط بوده است. این هتل مسافرانی از هنگ کنگ را در طول قرنطینه در خود جای داده بود.
اکنون حدود ۴۰۰۰۰ پزشک و پرستار به شانگهای اعزام شده اند. وظیفه آنان کاهش میزان ابتلا به ویروس در شهر است، اما در مقایسه با سایر موارد حفظ اسطوره خطاناپذیری حزب کمونیست چین حائز اهمیت به نظر می‌رسد.
در دو سال گذشته، دستگاه تبلیغاتی رسمی چین بار‌ها به چینی‌ها گفته است که جمهوری خلق چین تنها کشوری در جهان است که ویروس کرونا را تحت کنترل قرار داده است. در اخبار عصرگاهی چین گویندگان خبر آخرین آمار کشته شدگان بر اثر ابتلا به کووید در ایالات متحده را اعلام می‌کنند.
آنان این گونه وانمود کرده اند که سرفه، تب و مرگ همه جا را فرا گرفته و تنها در چین می‌توان زندگی بی دغدغه‌ای داشت. به مدت دو سال، چین تا حد زیادی عاری از ویروس کرونا باقی ماند. در مناطقی که تدابیری اعمال می‌شد اغلب به صورت بی امان صورت می‌گرفت، اما همواره تنها بخشی از جمعیت ۱.۴ میلیارد نفری چین را تحت تاثیر قرار می‌داد و پس از چند هفته وضعیت دوباره به حالت عادی بازگردانده می‌شد.
اکثریت مردم از تدابیر سخت گیرانه آن دوره حمایت کردند. در شرایط شیوع اومیکرون رویکرد به همان اندازه خشن باقی مانده است اگرچه افراد کم تری جان شان را از دست می‌دهند. با این وجود، مقام‌های دولتی ثابت کرده اند که قادر به تکرار موفقیت معمول پیشین نیستند. آن چه پیش‌تر برای مصلحت انجام می‌شد اکنون بیشتر شبیه نوعی ایدئولوژی شده است.
حتی "ژونگ نانشان" متخصص ریه ۸۵ ساله که مرجع نهایی ویروس کرونا در چین محسوب می‌شود اخیرا به این موضوع اشاره کرده است. در اوایل ماه آوریل، ژونگ مقاله‌ای به زبان انگلیسی منتشر کرد که در آن بیان شده بود که چین نمی‌تواند در بلندمدت استراتژی کووید صفر را برای مقابله با آن ویروس حفظ کند.
او نوشته بود که کشور نیاز به بازگشایی و عادی سازی توسعه اجتماعی و اقتصادی دارد. سانسورچیان چین تقریبا به محض انتشار مقاله نسخه چینی آن را حذف کردند.
دلیل چنین رویکردی آن است که مقام‌های دولتی اقدامات خود را در درجه نخست بر اساس ملاحظات سیاسی تنظیم می‌کنند. نام "شی جین پینگ" رهبر چین پس از آن که او طراح استراتژی کووید صفر معرفی شد ارتقا یافت. اجرای آن استراتژی به هر قیمتی اکنون به عنوان نشانه‌ای از وفاداری به شخص شی در سالی قلمداد می‌شود که به ویژه از نظر سیاسی حساس است: در یک سنت شکنی آشکار شی به دنبال سومین دوره دبیرکلی کنگره حزب کمونیست چین در پاییز سال جاری است.
میلیون‌ها نفر از اعضای طبقات بالا و طبقه متوسط در شانگهای از نظام سیاسی چین منتفع شده اند و به وعده حزب تن داده اند: ما حکومت می‌کنیم، شما ثروتمند شوید. با این وجود، اکنون که نخبگان چین به یخچال‌ای خالی شان نگاه می‌کنند این قرارداد اجتماعی شروع به در هم شکستن کرده است.
از روز‌های آغازین سرشار از ترس ناشی از شیوع کرونا به اندازه امروز از مقام‌های چینی انتقاد نشده بود. اکنون کانال‌های رسانه‌های اجتماعی مملو از انتقاد از مقام‌های چینی هستند.
"جسیکا یو" مدیر یک آژانس تبلیغاتی در شانگهای است. او از سه هفته پیش همراه با شوهر، دو پسر و مادرش در خانه شان حبس شده است. او می‌گوید:"مادرم قرار بود پنج روز اینجا بماند و به ما کمک کند. این قرنطینه قرار بود تا همین مدت ادامه داشته باشد. با خود می‌گفتیم این شهر بسیار شلوغ است و نمی‌توان آن را تعطیل کرد. گویا این تصوری ساده لوحانه بود".
البته در گذشته قوانینی وجود داشته اند که او با آن موافق نبوده است، اما معمولا راهی برای دور زدن مقررات وجود داشت. با شیوع کرونا قضیه فرق کرده است. او می‌افزاید:"ما غذای کافی نیز نداشتیم در واقع فقط برنج باقی مانده بود. سپس چند روز پیش به طور ناگهانی تحویل‌های زیادی انجام شد. اکنون ما بیش از حد از همه چیز داریم". آنان اکنون گوشت خوک کبابی می‌خورند در حالی که دیگران هم چنان از گرسنگی می‌میرند.
یو می‌گوید پیش از شیوع ویروس کرونا بر شانگهای جوی بسیار بین المللی حکمفرما بود. ساکنان محلی به جهان وطنی بودن و ظرافت فرهنگی خود می‌بالیدند. نزدیکی به حزب ممکن بود در پکن مهم باشد، اما در شانگهای این موجودی حساب بانکی بوده که اهمیت داشت و لذت گرایی در آنجا اهمیت بیش تری نسبت به کمونیسم داشته است. دست کم تا پایان ماه مارس این گونه بود.
یو می‌گوید اکنون آن شهر مانند پکن بوروکراتیک شده است. در آغاز ماه آوریل، دولت مرکزی کنترل کامل امور شانگهای را به دست گرفت. نبرد علیه اومیکرون توسط "سون چونلان" معاون نخست وزیر رهبری می‌شود. در سالیان اخیر هر جا که او ظاهر شده جاده‌ها محاصره شده، مدارس بسته شده و دستور آزمایش‌های دسته جمعی داده شده است. اکنون از "سون" به عنوان مظهر قرنطینه‌ها یاد می‌شود.
این گونه نیست که هیچ جایگزینی در دسترس نباشد. مقام‌های دولتی بیش از دو سال فرصت داشتند تا آماده شوند. این واقعیت که رهبری چین هم چنان به استراتژی مقابله با کووید صفر پایبند است به این دلیل بوده که در مورد کارزار واکسیناسیون افراد مسن اقدامات ضعیفی انجام شده است: ۱۳۰ میلیون چینی بالای ۶۰ سال حفاظت کافی در برابر ویروس ندارند و تنها کمتر از ۳۸ درصد از ساکنان این گروه سنی سه دوز واکسن دریافت کرده اند. علاوه بر این، به دلیل غرور ملی، چین هنوز هیچ یک از واکسن‌های تولید شده با استفاده از mRNA در کشور‌های غربی را تایید نکرده است.
در اواسط ماه آوریل، مقام‌های دولتی آزادی‌هایی جزئی را اعلام کردند. آنان اعلام کردند افرادی که در یک مجتمع مسکونی زندگی می‌کنند که در آن مورد آزمایش مثبتی در ۱۴ روز گذشته گزارش نشده دست کم می‌توانند در محوطه مسکونی خود خارج از خانه حضور پیدا کنند.
با این وجود، آنان اعلام کردند که اگر یک مورد عفونت تازه کشف شود کل محله باید دوباره به مدت دو هفته قرنطینه شوند. اگرچه مقام‌های دولتی روز چهارشنبه گذشته اعلام کردند که میلیون‌ها نفر از ساکنان شانگهای را از قرنطینه آزاد کرده اند با این وجود، آزادی رفت و آمد آن‌ها هم چنان محدود است و امکان دارد قرنطینه در هر زمانی بار دیگر برقرار شود. علاوه بر آن، بسیاری از کمیته‌های محله به سادگی کاهش اعلام شده در سیاستگذاری مرتبط با قرنطینه را اجرا نمی‌کنند.
"الکساندر وِنگ" آلمانی و همسرش موفق شدند چهار ساعت آزادی از قرنطینه را تجربه کنند تا این که نتیجه آزمایش یکی از نگهبانان ساختمان شان مثبت شد. از آن زمان آنان مجبور شده اند دوباره در خانه بمانند.
"الکساندر" می‌گوید:"مجموعه مسکونی ما ۱۸ ساختمان دارد که هر کدام ۲۰ طبقه دارند و ۶۰۰۰ نفر باید در اینجا زندگی کنند. در چنین شرایطی دستیابی به هدف به صفر رساندن موارد ابتلا به کووید تقریبا غیر ممکن است".
ونگ می‌گوید که تا چند هفته پیش تعداد کمی در شانگهای متوجه وجود گروه‌هایی مانند کمیته‌های محله شده بودند. اکنون او می‌داند آنان به طور ناامیدکننده‌ای بار سنگینی بر دوش دارند و به سختی می‌توانند توزیع متوازن مواد غذایی را انجام دهند. مواد غذایی تنها تقریبا از طریق سفارش‌های گروهی در دسترس است، زیرا ارائه دهندگان خدمات تحویل کالا ترجیح می‌دهند تحویل در مقادیر زیاد انجام دهند.
"ونگ" می‌افزاید:"همسرم تمام روز را با گوشی تلفن همراه خود می‌گذراند. گروه‌هایی برای غذای گربه، دستمال توالت یا تخم مرغ وجود دارد. شما باید همه چیز را جداگانه و برای کل مجتمع مسکونی سفارش دهید تا تحویل انجام شود".
چند روز پیش، شخصی ۵۰۰ کروسان تحویل گرفت. پس از از آن تخم مرغ‌ها آمدند و ونگ اکنون حداقل ۱۰۰ عدد تخم مرغ در یخچال دارد. او می‌گوید: "اصلا جایگزینی برای تخم مرغ به ما عرضه نشد".
بسیاری از ساکنان شانگهای با خارج از کشور در تماس هستند و نسبت به این موضوع آگاهی دارند که رویکرد چینی تنها راه ممکن برای پاسخ به این ویروس نیست. ساکنان ناحیه پودونگ در شانگهای با افسران پلیس با لباس‌های محافظ سفید درگیر شده اند، زیرا آنان حاضر به تحمل چند نگهبان در ساختمان برای کنترل اجرای درست مقررات قرنطینه نبودند.
ویدئو‌هایی از چنین حوادثی در رسانه‌های اجتماعی Weibo و WeChat منتشر می‌شوند جایی که سانسورچیان چینی می‌توانند به سرعت آن را ردیابی و حذف کنند.
بسیاری از ساکنان شانگهای هم چنین از توئیتر یا فیس بوک استفاده می‌کنند و می‌توانند از طریق وی پی ان به آن دسترسی داشته باشند اتصال این گونه به آنان این امکان را می‌دهد تا از "دیوار آتش بزرگ" چین عبور کنند.
اقتصاد شانگهای به شدت آسیب دیده است. برای مثال، "وانگ دان" اقتصاددان اکنون پنج هفته است که در محل کار خود در بانک هانگ سنگ در منطقه مالی شانگهای حضور ندارد. او اکنون از خانه حتی بیشتر از حد معمول کار می‌کند، زیرا قرنطینه به معنای کار زیادتر برای کسانی است که کارشان پیش بینی اقتصادی است.
در سال ۲۰۲۱ میلادی شهر شانگهای به تنهایی معادل تقریبا ۵۷۰ میلیارد یورو به اندازه کل لهستان درآمد داشته است. هیچ بندری در جهان بیش از شانگهای کانتینر ترخیص نمی‌کند و بیش از ۱۰ درصد تجارت بین چین و سایر نقاط جهان از طریق این شهر جریان دارد. از نظر ارزش شرکت‌های ثبت شده در آنجا تنها نیویورک و لندن از بورس شانگهای شهر پیشی می‌گیرند. حدود ۸۰۰ شرکت چند ملیتی دفتر مرکزی منطقه‌ای خود را در شانگهای دارند.
فولکس واگن و جنرال موتورز در شانگهای خودرو تولید می‌کنند، نیمه هادی‌های کوالکام، پگاترون و کوانتا قطعات را برای شرکت اپل می‌سازند. با این وجود، اکنون تمام این مراکز تولیدی و اقتصادی با دستور مقام‌های ارشد تعطیل شده اند.
با توجه به این که شانگهای مرکزی برای تمام چین است کارخانه‌ها در سایر بخش‌های آن کشور نیز به دلیل کمبود محصولات مهم بالادستی متوقف شده اند.
قرنطینه در نهایت لغو خواهد شد، اما آسیب به اقتصاد ادامه خواهد داشت. مهم نیست که با کدام مدیر، رئیس انجمن یا اقتصاددانی در شانگهای صحبت می‌کنید به ندرت فردی پیدا می‌شود که معتقد باشد رشد اقتصادی ۵.۵ درصدی اعلام شده توسط "لی کچیانگ" نخست برای سال ۲۰۲۲ میلادی امکان پذیر است.
وانگ دان می‌گوید شانگهای به عنوان یک مرکز مالی "کاملاً منجمد شده است". بانکدارانی که در خانه محبوس شده اند روی چند معامله با حجم بسیار زیاد تمرکز می‌کنند. فهرست تازه در بازار به حالت تعلیق درآمده است.
وضعیت وخیم در اقتصاد شانگهای را می‌توان در بخش تدارکات مشاهده کرد: بندر شانگهای باز است، اما صد‌ها کشتی کانتینری در دریا منتظر تخلیه هستند. کمبود راننده کامیون وجود دارد و بسیاری از آنان نمی‌توانند عبور کنند و در برخی بزرگراه‌های مسدود شده گرفتار شده اند.
بر اساس نظرسنجی انجام شده توسط اتاق بازرگانی آمریکا در شانگهای در اواخر مارس، ۹۹ درصد از شرکت‌های مشارکت کننده در آن شهر اعلام کرده بودند که کسب و کارشان در نتیجه اقدامات دولت برای مهار ویروس کرونا آسیب دیده است.
"یورگ ووتکه" رئیس اتاق بازرگانی اتحادیه اروپا در چین می‌گوید:"ما در وضعیت سقوط آزاد قرار داریم". "ینس هیلدبرانت" مدیر عامل اتاق بازرگانی آلمان در پکن می‌گوید:"ظرفیت بالقوه رشد چین با اجرای سیاست کووید صفر در حال نابودی است.
در روز جمعه، ۱۵ آوریل وزارت صنعت چین اقدامات امدادی را برای چندین بخش اعلام کرد، اما بعید به نظر می‌رسد که آنان برای رفع عدم اطمینان در جامع تجاری کاری انجام دهند".
"هیلدبرانت" می‌گوید:"دفاتر مرکزی شرکت‌ها در حال بحث در مورد استراتژی‌های شان در چین هستند. برای چین سخت خواهد بود که ثابت کند مکان جذابی برای تجارت است".
او می‌افزاید:"بر اساس یک نظرسنجی آنلاین نزدیک به نیمی از خارجی‌ها در شانگهای در حال بررسی گزینه خروج از چین در ۱۲ ماه آینده هستند.
" رالف کوپیتز" یک وکیل تجاری که از سال ۱۹۹۷ میلادی در چین مستقر است و به شرکت‌های بین المللی مشاوره ارائه داده می‌گوید:"جایگزینی افراد برای شرکت‌ها بسیار دشوار است، زیرا شانگهای در حال حاضر جذابیت خود را به طور کامل از دست داده است".
یاکوب قصد داشت چند سال دیگر در چین باقی بماند. با این وجود، قرنطینه او را وادار به تجدید نظر در تصمیم خود کرده است. او پیش‌تر درباره فرصت‌های کاری در مالزی، تایلند، دبی و ویتنام تحقیق کرده بود. در صورت امکان او دوست دارد پیش از تولد ۳۰ سالگی خود در ماه ژوئیه شانگهای را ترک کند.
این اولین باری نیست که یک کارزار سیاسی موجبات رنج چین را فراهم کرده است. در طول برنامه فاجعه آمیز صنعتی سازی تحت رهبری "مائوتسه دونگ" در اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی دهقانان گاوآهن‌های خود را ذوب کردند تا طی کارزار "جهش بزرگ به جلو" فولاد بسازند.
آنان به جای کار در مزارع پشت کوره‌های بلند ایستادند. برداشت محصولات کشاورزی کاهش یافت. در آن زمان، دستگاه تبلیغاتی چین مقصران دیگری را پیدا کرد: به عنوان مثال، گنجشک‌هایی که گویا دانه‌ها را خورده بودند و از چینی‌ها خواسته شد که این "موش‌های در هوا" را ریشه کن کنند. آنان این کار را چنان با موفقیت انجام دادند که کمی بعد آفت حشرات تولیدات کشاورزی را ویران کرد و بر اثر آن ۴۵ میلیون چینی از گرسنگی جان شان را از دست دادند.
سال‌ها پس از آن " شی ژونگ سون" یک مقام ارشد چینی ادعا کرد که به جنون سیاست گنجشک صفر پایان داده است. اکنون مسئولیت پایان دادن به استراتژی کووید صفر کووید بر عهده پسر اوست: شی جین پینگ.
