لوکس شدن ورزش تنیس در ایران

‌۲۷ فروردین، یعنی همین چند روز پیش بود که جامعه تنیس ایران به هم ریخت. اتفاق، مربوط به واگذاری زمین‌های تنیس مجموعه انقلاب بود. آن روز در خبر‌ها این‌طور آمده بود که ۲۹ زمین تنیس در مجموعه انقلاب برای سه سال به مبلغ حدودا ۶۸ میلیارد تومان به بخش خصوصی واگذار شد. حالا همین ۶۸ میلیارد تومان سرآغازی برای یک جنجال شده است. تنیسی‌ها می‌گویند شرکتی که برنده مزایده شده برای اینکه پول اجاره را از یک طرف درآورد و از طرف دیگر بتواند نفع مالی ببرد باید اجاره زمین را به مقدار قابل توجهی بالا ببرد تا برایش صرفه داشته باشد. پیش‌تر برای اجاره ساعتی این زمین‌ها باید ۱۱۰ هزار تومان به طور میانگین پرداخت کرده و چیزی نزدیک به ۲۰۰ هزار تومان هم برای مربی کنار گذاشت.

البته آن‌طور که عنوان شده این رقم برای زمین‌های مجموعه انقلاب و استقلال بوده و هزینه ساعتی اجاره زمین تنیس در مکان‌های دیگر رقمی تا مرز ۲۰۰ هزار تومان هم داشته است. حالا با واگذاری این زمین‌ها به یک شرکت خصوصی دو اتفاق بحث‌برانگیز افتاده است؛ اول اینکه شایعه شده هزینه اجاره این زمین‌ها قرار است ۲۰۰ هزار تومان شود که آن وقت فرد علاقه‌مند به تنیس با این هزینه به علاوه هزینه پرداختی به مربی‌اش باید برای هر جلسه ۴۰۰ هزار تومان هزینه کند. این موضوع که فردی برای یک جلسه در سال گذشته هم باید ۳۰۰ هزار تومان هزینه می‌کرده به اندازه کافی محل بحث است و پرواضح است که این هزینه با درآمد بسیاری از مردم همخوانی ندارد.

مورد دیگر، اما اینکه اهالی تنیس اعتقاد دارند این اتفاق به معنی ضربه‌زدن به فدراسیون تنیس است، چون این فدراسیون رسما هیچ زمینی از خودش ندارد. در نتیجه آن‌ها در امر توسعه رشته تنیس به مشکل برمی‌خورند. تنیس اگرچه در ایران در سطح حرفه‌ای جایگاه چندان رفیعی در میان رشته‌های مدال‌آور ندارد، ولی به واسطه جذابیتش علاقه‌مندان خاصی دارد. واگذاری این زمین‌ها باعث شده تا اهالی تنیس پیکان انتقاد را متوجه شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کنند که بدون در نظر گرفتن سهم فدراسیون تنیس، تمامی زمین‌های مجموعه انقلاب را به بخش خصوصی واگذار کرده است.

در یکی دو روز گذشته، سعید احمدوند، سرمربی سابق تیم ملی، بیشترین اعتراضات را به این روند داشته است. او در گفتگو با ایسنا می‌گوید: «در حال حاضر یک بازیکن اگر بخواهد کلاس خصوصی داشته باشد و یک ساعت آموزش ببیند، حدود ۴۰۰ هزار تومان باید هزینه کند و قشر متوسط عملا توانایی تنیس بازی‌کردن را ندارد. تنیس به این سمت می‌رود که فقط قشر خاصی آن را بازی کنند. وقتی فردی ماهانه ۸ تا ۱۰ میلیون حقوق دارد آیا می‌تواند چهار میلیون در ماه هزینه تنیس بازی‌کردن فرزندش را بدهد؟»

انتقادات اهالی تنیس باعث شده تا علیرضا عاصم‌یوسفی مدیرعامل شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی با ادبیاتی به نسبت تند پاسخ انتقاد‌ها را بدهد؛ او گفته زمان رانت‌خواری و بزن‌دررو تمام شده است. عاصم‌یوسفی در گفتگو با فارس، پاسخ انتقادات را چنین داده است: «مزایده می‌گوید هر کسی از واجدین شرایط، قیمت بالاتر داد برنده است. من می‌توانم بگویم آقایی که قیمت بالا دادی ببخشید به تو نمی‌دهیم و می‌دهیم به کس دیگری؟! مزایده شفاف و کاملا الکترونیکی با حضور نمایندگان مراجع ذی‌صلاح برگزار شد. به جای تشویق به ما حمله کردند، این یعنی که با شفافیت مشکل دارند. وقتی شفافیت نباشد و همه چیز داخل اتاقک شیشه‌ای صورت نپذیرد یعنی مذاکرات پشت پرده، یعنی رانت، یعنی پایمال‌شدن حق بیت‌المال، که این در دولت آقای رئیسی شدنی نیست. بعضی‌ها می‌گویند این یعنی گران‌شدن ورزش. اولا آنچه در قیمت مؤثر است پارامتر‌هایی است که اقتصاد مشخص می‌کند مثل تورم، دوم اینکه ما سازمان حمایت از مصرف‌کنندگان و تعزیرات حکومتی داریم که بسیار جدی مراقب قیمت‌گذاری هستند، ضمن اینکه ما هم در قرارداد برای برندگان مزایده، شرط قیمت مصوب را گذاشته‌ایم. حتی فراتر از این، در قرارداد مشخص کردیم که باید با فدراسیون مربوطه همکاری هم بکنند و حتی در صورت لزوم و دستور مقام عالی ورزش، در برهه‌های مشخص، زمین را به صورت رایگان در اختیار بگذارند. افزایش درآمد در این شرکت باعث می‌شود که مشکلات جاری ورزشگاه‌های کشور، رسیدگی و مرتفع شده و در جای جای کشورمان، مردم عزیز ورزشگاه‌ها و اماکن ورزشی در شأن ایران اسلامی داشته باشند. رهبر انقلاب فرمودند دوران بزن‌دررویی تمام شده است. من هم به کیسه‌دوزان بیت‌المال عرض می‌کنم که تا جان در بدن داریم نمی‌گذاریم بیت‌المال محل رانت‌خواری شود و تا آخرین روز، محکم در همه زمینه‌ها به دنبال شفاف‌سازی و احقاق حق مردم هستیم».

این اظهارات در شرایطی مطرح شده که احمدوند در مقام پاسخ درآمده و ضمن دعوت به رعایت ادب و اخلاق این مدیر ورزشی پرسیده است: «شرکت توسعه اگر جرئت دارد خانه کشتی، والیبال یا بسکتبال را به مزایده بگذارد تا ببینیم آن وقت چه اتفاقی می‌افتد؟ شش زمین روبه‌روی فدراسیون تنیس وجود دارد که یکی از آن‌ها را هم به فدراسیون نداده‌اند. چطور همه فدراسیون‌ها یک زمین یا سالن اختصاصی دارند، اما یک زمین هم به تنیس نمی‌رسد، حتی برخی فدراسیون‌ها دو تا سه زمین دارند. تنیس چرا نباید داشته باشد؟».