فرارو- تهدید ناشی از اومیکرون به هیچ وجه چنین واکنش سخت گیرانه‌ای را توجیه نمی‌کند. اولویت دولت چین حفظ تصویر قدرتمند و وجهه خود است نه حفاظت از جان مردم.
به گزارش فرارو به نقل از گاردین، این مطلب روایت یک نویسنده بریتانیایی ناشناس است که در نزدیکی شانگهای زندگی می‌کند و نخواسته نام‌اش فاش شود.
زمانی که موارد ابتلا در شانگهای افزایش یافت من کماکان امیدوار بودم. فکر می‌کردم هیچ راهی وجود ندارد که شانگهای مانند جیلین و چانگشون شود شهرهای کوچک‌تری که اخیرا میلیون‌ها نفر را برای جلوگیری از شیوع کووید قرنطینه کرده‌اند. من تصور می‌کردم که دولت بالاخره باید رویکرد خود به نام «کووید صفر» را تعدیل خواهد کرد. با این وجود، من اشتباه کرده بودم. محدودیت‌ها در سراسر چین تشدید شده‌اند.
ما به این «اثر شانگهای» می‌گوییم. بعد از این که ۲۴ میلیون نفر در اینجا تحت قرنطینه قرار گرفتند قرنطینه در نقاط دیگر نیز تقویت شد. من در یک شهر کوچک‌تر در نزدیکی شانگهای زندگی می‌کنم و زندگی در چند ماه اخیر به طور قابل توجهی تغییر کرده است. اجازه حرکت و جابجایی ما به طور فزاینده‌ای محدود شده است. برخی از کارخانه‌ها در شانگهای شروع به بازگشایی کرده اند، اما به نظر می‌رسد تا زمانی که موارد بیشتر کاهش یابند محدودیت‌های دیگر باقی خواهند ماند.
اگر یک مورد ابتلا به کرونا در منطقه شما وجود داشته باشد هزاران نفر قرنطینه می‌شوند و میلیون‌ها نفر به طور مکرر تحت آزمایش قرار می‌گیرند. موارد روزانه در شهری که من زندگی می‌کنم به ندرت دو رقمی است. با این وجود، نیمی از افرادی که من می‌شناسم هنوز در قرنطینه دولتی هستند بدون این که آزمایش‌شان مثبت باشد. شما باید به دلیل یک تماس ثانویه قرنطینه شوید یا اگر پیش‌تر از جایی که دولت «منطقه محدود شده» می‌نامد بازدید کرده‌اید یک تهدید محسوب می‌شوید. خانواده‌ای بودند که پس از بازدید از یک پارک محلی که بعدا به یک منطقه ممنوعه تبدیل شد به مدت دو هفته قرنطینه شدند. آنان حتی کسی را در پارک ندیده بودند.
داستان‌هایی مانند دوستان آنان در چین رایج است. تنها کافی است نتیجه آزمایش کووید یک نفر در ساختمان آپارتمان شما مثبت شود و پس از آن هر ساکن ساختمان به علاوه افراد نزدیک به آنان نیز باید قرنطینه شوند. این میزان ترس در شانگهای و کل چین وجود دارد. قوانین همراه با ترس افراد را از داشتن یک زندگی عادی باز می‌دارند. هر بار که بیرون می‌روید فکر می‌کنید: آیا این بار به کووید مبتلا خواهم شد؟ آیا رفتن به سوپرمارکت کار اشتباهی است و همه ما را در قرنطینه قرار می‌دهد؟
برخی از جوانان در شانگهای به خصوص دانشجویان در رسانه‌های اجتماعی تهدید کرده‌اند که به خود و دیگران آسیب خواهند رساند. این یک بمب ساعتی برای سلامت روان اهالی شانگهای ایجاد می‌کند.
داده‌های دولتی نشان می‌دهند که شهر ما کم خطر است. با این وجود، این دسته‌بندی معنایی ندارد. مانند شانگهای، اکثر ساکنان نمی‌توانند ساختمان، مجتمع یا منطقه خود را ترک کنند. قرار گرفتن در صف برای آزمایش‌های روزانه کووید در اکثر مناطق اجباری شده است. برای ورود به سوپرمارکت نتیجه تستی که ظرف ۴۸ ساعت انجام می‌شود لازم است. قوانین به طور ناگهانی تغییر می‌کنند و پیچیدگی‌های جدید اغلب به آن افزوده می‌شوند.
الزامات فناوری نیز تسریع شده است. اخیرا از ورود من به سوپرمارکت خودداری به عمل آمد، زیرا کدهای دسترسی مناسب را در برنامه تلفن همراه خود نداشتم. با دست خالی به خانه رفتم و بعدا متوجه شدم که برنامه از کار افتاده است. این موضوع به طور مرتب اتفاق می‌افتد و باعث می‌شود مردم سرگردان شوند یا نتوانند مایحتاج خود را خریداری کنند.
این قوانین پیچیده و برنامه‌های ردیابی نه تنها افراد را از بیرون رفتن دلسرد می‌کنند بلکه نشان می‌دهد که همه به طور کامل ردیابی می‌شوند. با این وجود، پس از این که قانونی با مجازات اعدام در سال گذشته برای کسانی که به محدودیت‌ها پایبند نیستند تصویب شد به نظر می‌رسد نگرانی درباره کنترل دائمی افراد غیرضروری است و وضعیت وخیم‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شد.
برای والدین ترس جدا شدن اجباری از فرزندان‌شان تهدیدی دائمی محسوب می‌شود. مدارس اینجا تعطیل شدند نه به این دلیل که موارد کووید مشاهده شدند بلکه دلیل آن ترس بیش از اندازه مقام‌های دولتی بود. اخیرا کودکی با کد قرمز در اپلیکیشن کووید به مدرسه آمد به این معنی که از منطقه ممنوعه عبور کرده بود و با خودروی دولتی او را بردند.
به همه دانش آموزان و والدین گفته شد که آرامش خود را حفظ کنند. با این وجود، والدین به تنها چیزی که می‌توانستند فکر کنند این بود: اگر فرد بعدی‌ای که خواهند برد فرزند من باشد چه خواهد شد؟ آن مدرسه اندکی بعد تعطیل شد.
ویدئوی منتشر شده اخیر در رسانه‌های اجتماعی از یکی از کارکنان بهداشتی که یک سگ کورگی را ظاهرا به دلیل ترس از انتشار ویروس از صاحب آلوده آن در شانگهای به قتل می‌رساند به تیتر اخبار بین المللی تبدیل شد. با این وجود، شرایط مشابهی در سراسر چین طی چند ماه گذشته در جریان بوده است.
همه افراد گروهی از همسایگان را دارند که در صورت فراخوان قرنطینه، حیوانات خانگی را از آنان می‌گیرند. اگرچه من هنوز سگم را نگه داشته‌ام، اما اگر به طور کامل قرنطینه شویم باید فکر کنم برای پاک کردم مدفوع او باید چه کنم؟! این یکی از لحظات سورئال کووید است که نشان می‌دهد به روزهای تاریک سال ۲۰۲۰ میلادی بازگشته ایم.
سیاستگذاری در مقابله با کووید در چین همواره بر اساس اولویت قائل شدن برای مبارزه با ویروس بوده و این موضوع را بر نیازهای فردی ارجح دانسته است. اگرچه چین در مبارزه اولیه در ووهان پیروز شد، اما مردم این کشور فداکاری‌های قابل توجهی از خود نشان دادند. با این وجود، در آن زمان واکنش دولت با ترس عمومی و تهدید قابل درک مطابقت داشت.
این ویروس در سال ۲۰۲۰ میلادی کشنده‌تر بود و ما اطلاعات کمی در مورد آن داشتیم. در دو سال بعد، اما خیلی چیزها تغییر کرده است. ما یک واکسن داریم و در درمان ویروس بهتر هستیم. اومیکرون کم‌تر از نوع اولیه کووید کشنده است. با این وجود، واکنش دولت چین کماکان مشابه قبل است.
هدف مبارزه با ویروس از حفظ حیات به حفظ تصویر و وجهه تغییر پیدا کرده است. بزرگترین قدرت چین در طول شیوع توانایی آن در مبارزه با ویروس اکنون به نماد شکست و افول آن کشور تبدیل شده است. کسانی که چین را دوست دارند منتظر می‌مانند تا ببینند چقدر زمان خواهد برد تا دولت آن کشور آن چیزی را ببیند که سایرین می‌بینند. ما تنها امیدواریم دولت پیش از دیر شدن و قبل از دست دادن چیزهایی بیشتر متوجه این موضوع شود.
