زبان‌شناس‌های جهان هنگامی که شکلک‌های تصویر شده روی زبان هیروگلیف مصری را روی پاپیروس و دیوار‌های مصر باستان بررسی می‌کردند تصورش را هم نمی‌کردند بشر قرن بیست و یکم هم برای نوشتن روزی سراغ شکلک‌های شبیه هیروگلیف برود که البته رفت.
به گزارش همشهری، حالا پس از گذشت دست‌کم۳تا ۵هزار سال از پدید آمدن زبان تصویری و شکلک‌ها همین المان‌ها به نام ایموجی Emoji وارد زبان نوشتاری فضای مجازی انسان شده است. جالب اینکه مردمان هر فرهنگی هم طرفدار یکی از آنهاست. یکی ایموجی نیش باز دیگری ایموجی قلب در رنگ‌های گوناگون با معانی گوناگون و مردمان مملکتی دیگر اشک و آه و زنجموره.
برای نمونه آنطور که پژوهشگران اعلام کرده‌اند کاربر‌های ایرانی فضای مجازی بیش از هر شکلک یا همان ایموجی از چشم‌قلب استفاده کرده‌اند که نماد دوست‌داشتنی بودن و پذیرفتن پست و تصویر است. شکلک‌های قلب و اشاره به (مطلب) پایین هم در رتبه‌های دوم و سوم قرار دارند.
عبارت ایموجی Emoji برگرفته شده از عبارتی ژاپنی است که در آن حرف E به معنی تصویر و Moji نیز به‌معنای حرف الفبا است؛ نخستین نسخه از ایموجی‌های امروزی توسط یک کارمند مخابرات ژاپنی ساخته شدند و حالا شمارشان هر روز در حال افزایش است. آن‌ها به نوعی در ردیف زبان بدن هم قرار می‌گیرند و در زمانه نیاز به سرعت در فضای مجازی این شکلک‌ها به انتقال مفاهیم کمک می‌کنند.
کارشناس‌های فضای مجازی بر این باورند که کاربر‌ها زمانی که نمی‌توانند گفتار کلامی را پیش ببرند از حالات چهره به‌عنوان شیوه‌ای ارتباطی استفاده می‌کنند و با زبان ایما و اشاره صحبت می‌کنند. ایموجی‌ها در واقع همان زبان بدن هستند که ارتباط بین فردی را ساده‌تر کرده و این روز‌ها در ادبیات کاربر‌های نسل جدید تبدیل به بخشی از نوشتار آن‌ها شده اند. اما یادمان باشد که هیچ المان و پدیده‌ای جای کلام و نوشتار را نمی‌گیرد؛ بنابراین تلاش کنیم برای هم بیش از پیش بنویسیم.
