فرشته حسینی بازیگر ایرانی - افغانستانی فیلم سینمایی «دسته دختران» درباره بازی در فیلمی از جنگ علیه ایران گفت: حس من نسبت به ایران و افغانستان خیلی فرقی ندارد، چون در ایران به دنیا آمده‌ام، در اینجا بزرگ شدم و اینجا را واقعا دوست دارم.
به گزارش ایسنا، فیلم «دسته دختران» به کارگردانی منیر قیدی عصر جمعه ۱۵ بهمن ماه در سینمای رسانه‌ها در مرکز همایش‌های برج میلاد به نمایش درآمد که حاشیه‌ای‌ترین اتفاق آن همراهی نوید محمدزاده با همسرش فرشته حسینی یکی از بازیگران این فیلم در سالن نمایش و نشست خبری بود.
فرشته حسینی که از خانواده‌ای اهل افغانستان و در ایران متولد شده، در پاسخ به پرسشی از سوی یک خبرنگار افغانستانی درباره وطن‌پرستی و اینکه چه حسی داشته که در فیلمی که به جنگ ایران مربوط می‌شده بازی کرده است؟ گفت: حس من نسبت به ایران و افغانستان فرقی نمی‌کند بخصوص آنکه در ایران به دنیا امده‌ام. در کامنت‌ها (فضای مجازی) خوانده بودم که گفته بودند شما را چه به این که در یک فیلم جنگی ایرانی بازی کنی؟ من فکر می‌کنم هر کسی می‌تواند درک کند که وقتی در یک جا بزرگ می‌شوی نمی‌توانی آنجا را از خود جدا بدانی. من خود را یک ایرانی می‌دانم، چون اینجا بزرگ شدم، درس خواندم و همه دوستانم در اینجا هستند.
این صحبت‌های او با تشویق نوید محمدزاده و خبرنگاران حاضر در نشست مواجه شد.
او درباره همذات‌پنداری با وضعیت افغانستان پس از بازی در این فیلم بیان کرد: من نظرات دیگری درباره جنگ داشتم، اما وقتی در این فیلم بازی کردم متوجه شرایط وحشتناکی از جنگ شدم و اینکه آدم‌های عادی چطور توانستند زندگی کنند. با این فیلم به یاد جنگ افغانستان افتادم و افتخار می‌کنم که عضو کوچکی از دسته دختران بودم. ما تلاش کردیم بگوییم جنگ یک مسئله وحشتناک است.
در نشست خبری این فیلم کارگردان اگرچه با بعضی سوال‌های غیرحرفه‌ای هم روبرو می‌شد، اما در برابر بیشتر سوال‌ها واکنشی خاص داشت و یا جواب‌های کوتاه مثل «خیر» میگفت یا با طعنه و کنایه این طور میگفت که «من همین قدر بلد بودم بسازم»، «شاید شما می‌ساختید فیلم بهتری می‌شد».
منیره قیدی درباره واقعی بودن شخصیت‌های فیلمش نیز گفت: دسته دختران به طور کامل واقعی نیست، اما از اتفاق‌ها و داستان‌هایی که در این مورد بوده برداشت‌هایی داشتیم و تقریباً کاراکتر‌ها ساختگی هستند.
وی درباره شباهت فیلمش با «تنگه ابوقریب» هم گفت: در این زمینه الگو‌های بهتری در جهان و ایران داریم که سال‌های گذشته توسط آقایان درویش و حاتمی‌کیا هم ساخته شده‌ند. اما اگر الگویی داشته‌ام تنگه ابوقریب نبوده است.
او در پاسخ به بعضی ایراد‌ها به فیلمش یادآور شد که سال‌های طولانی منشی صحنه بوده و در کار‌های جنگی هم دستیاری کرده است. ضمن اینکه خیلی هم جوان نیست و سنی از او گذشته و حافظه تصویری‌ای دارد که برای ساخت این فیلم به او کمک کرده است.
قیدی در پاسخ به سوالی درباره اینکه چقدر جسارت ورود به خط اول جنگ را داشته؟ گفت: من فیلمسازی هستم که دوست داشتم چنین فیلمی بسازم و به این فکر نکردم که باید حتما جسارت داشته باشم، چون خیلی دلی کار می‌کنم.
او درباره اینکه چرا پایان فیلم با شکست همراه است؟ توضیح داد: فکر می‌کنم همه می‌دانیم که سقوط خرمشهر چطور پیش رفته و اگر غیر از این نشان می‌دادیم آن موقع سوال دیگری مطرح می‌شد، اما دسته دختران درباره سقوط خرمشهر نیست بلکه درباره عشق، اتحاد و امید به آینده است. پایان بندی فیلم هم درباره مفاهیمی غیر از شکست صحبت می‌کند.
در این نشست نیکی کریمی، حسین سلیمانی، محمدرضا منصوری، میلاد اکبرنژاد، صدف عسگری، حمید نجفی راد، عباس عباسی و ابراهیم امینی به عنوان جمعی دیگر از عوامل حضور داشتند که توضیحاتی را درباره فیلم بیان کردند.
منصوری - تهیه کننده فیلم - درباره اینکه آیا سیمرغ مردمی جشنواره را می‌تواند بگیرد؟ گفت: ما سال گذشته هم فیلمی داشتیم که تا روز‌های آخر در صدر جدول بود و امسال باز هم امید به کسب سیمرغ بلورین داریم، اما سیستم سمفا بر آراء مردمی کنترل ندارد و پیشنهاد می‌کنم فرایند رأی‌گیری مردمی به خانه سینما برگردد، چون بر اساس پیام‌هایی که از مردم دریافت کرده‌ام عده‌ای از آن‌ها پیامک رأی را دریافت نکردند و من به این سیستم اعتراض دارم.
