ناگفته‌های بازیگر «نیسان آبی» که معلم ریاضی است!

سیروس همتی از آن دست بازیگرانی است که فعالیت خود را از بازی روی صحنه تئاتر آغاز کرده و بعد پایش به سینما و تلویزیون باز شده است. این بازیگر ۴۹ ساله که در رشته ریاضی تحصیل کرده، اکنون به عنوان معلم ریاضی تدریس هم می‌کند.

به گزارش خراسان، همتی علاوه بر بازیگری در جلوی صحنه، در پشت صحنه هم فعال است و نویسندگی و کارگردانی انجام می‌دهد.

از جمله آثاری که سیروس همتی بازی کرده، می‌توان به فیلم‌ها و سریال‌هایی، چون «مارمولک»، «خداحافظ بچه»، «کارگر ساده نیازمندیم»، «زن‌ها فرشته‌اند ۲»، «خوب، بد، زشت» و «صبح آخرین روز» اشاره کرد.

او که سریال «آهوی من مارال» را آماده توزیع در شبکه نمایش خانگی دارد، اکنون با سریال «نیسان آبی» مهمان خانه‌هاست و این بهانه گفت و گوی ما شد.

این روز‌ها مشغول انجام چه کاری هستید؟

در شهرستان مشغول بازی در مسابقه «۷۷ساعت» هستم که کارگردانی اش را سعید ابوطالب بر عهده دارد. من و چند بازیگر دیگر با گروه‌هایی که مهارت‌های علمی و فردی دارند، همراه می‌شویم.

بازی تان در سریال «نیسان آبی» به پایان رسیده است؟

خیر، چند سکانس از بازی ام باقی مانده است.

نقش تان چه ویژگی داشت که با وجود حضور کم رنگ نسبت به دیگر بازیگران، بازی در «نیسان آبی» را پذیرفتید؟

نقش «جهان» در طرح اولیه یک خطی به من ارائه شد؛ نگهبان گاوداری، اما تعاملم در سریال‌های گذشته و شناخت بنده از منوچهر هادی، سبب شد نگران نباشم و در نهایت نقش «جهان» را پذیرفتم. اکنون تماشاگران و مردم نقش «جهان» را مورد لطف خود قرار داده اند و بازتاب‌های خوبی گرفته ام.

«جهان» یکی از شخصیت‌های دوست‌داشتنی قصه است. با وجود جدی بودن نقش، در موقعیت‌های مختلف مخاطب را می‌خنداند و لج او را هم درمی آورد. به عنوان یک بازیگر و کارگردان کاربلد چه طراحی برای نقش کردید؟

سخنان تان را درباره «جهان» تایید می‌کنم و به شدت به ویژگی‌هایی که اشاره کردید در طول بازی فکر می‌کردم. جهان شخصیتی خوش مشرب، دوست داشتنی و بامرام است، اما در بحث مالی اصلاً کوتاه نمی‌آید.

از این گونه شخصیت‌ها که هم دوست داشتنی و هم ناخن‌خشک باشند، کم داشتیم و من در سریال یا اثری ندیدم که به آن رجوع کنم.

از بازی در نقش لذت بردم و به عقیده بنده هر چیزی که در پشت دوربین اتفاق بیفتد به راحتی در جلوی دوربین هم جواب می‌دهد.

حس و حال و شور و لذتی با نقش خودم داشتم و مهم‌تر از همه، دیگران با نقش من داشتند و معلوم بود که اگر نقش توانسته عوامل پشت صحنه را متقاعد و ارتباط برقرار کند، در بازی موفق بوده ام.

با این توضیحات و علاقه‌ای که به نقش «جهان» نشان می‌دهید برایتان کوتاهی و بلندی نقش فرقی نمی‌کند؟

خیر. نقش کوتاه و به شدت پرمحتوا را دوست دارم. به نظرم نقش کوچک و بزرگ وجود ندارد و مهم تاثیرگذاری آن است.

بعضی از بازیگران نقش خوبی در اثری دارند، اما در واقعیت تاثیری را که باید نمی‌گذارند. معتقدم نقش حتی اگر یک سکانس تاثیرگذار باشد به آن سیمرغ جشنواره فیلم فجر را می‌دهند.

از چه مقطعی تصمیم گرفتید وارد این حرفه شوید؟

به اصرار تقی همتی نیا، پسر دایی ام این اتفاق افتاد. او دستم را گرفت و پا به پا همراهم بود. خیلی از بازیگران و هنرمندان بنام همچون رحمان سیفی آزاد، کیومرث مرادی، مرحوم علی سلیمانی، فرشاد خدایی و کریم رجبی هم دوره من بودند و ما زیر نظر حسین پرستار، سید جواد هاشمی و آتیلا پسیانی بودیم.

نخستین اثری که توسط آن دیده شدید، کدام است؟

در «خاک سرخ» ابراهیم حاتمی کیا دیده شدم. به واسطه آشنایی ام با بهرام عظیم پور که انتخاب بازیگران را بر عهده داشت و در تئاتر دستیارش بودم و حبیب رضایی که بازیگردان «مارمولک» بود، وارد گود بازیگری شدم و در این سریال نقش آفرینی کردم.

سال‌ها در این حرفه خاک صحنه خوردید و در آثار سینمایی و نمایشی متعددی نقش‌آفرینی کردید. قبول دارید که بیننده شما را با آثار کمدی تان می‌شناسد؟

خیر، این طور نیست، بلکه نگاه من به دنیا در کتاب‌ها و نمایش نامه‌هایی که چاپ کرده ام، نگاه طنز است. یک نقش هرچقدر هم که جدی باشد، لایه‌های طنزی دارد که مطمئن باشید بازیگر به آن لایه‌ها فکر نکرده است.

در پاسخ به سوال شما باید بگویم که نقش‌های جدی هم داشتم مثل «کارگر ساده نیازمندیم»، «ضربه فنی» و «صبح آخرین روز». معتقدم بازیگر کمدی می‌تواند از پس نقش جدی برآید مثل جواد عزتی، رضا عطاران و علیرضا خمسه، اما بازیگر نقش جدی شاید نتواند نقش کمدی بازی کند.

نکته مهمی که در انتخاب کارهایم دارم این است که فقط بازیگر نقش کمدی نباشم و در انتخاب هایم دقت و ثابت کنم که دایره و دامنه ارائه نقش هایم گسترده و متفاوت است و در هر نقشی می‌توانم بازی کنم، چون من یک بازیگرم.

سیروس همتی در کنار بازیگری، معلم ریاضی هم هست. دانش آموزان تان از شما تقاضا نمی‌کنند آن‌ها را برای بازی معرفی کنید؟

من سر کلاس لذت می‌برم. دانش آموزانم چیز‌هایی درباره بازیگری از من می‌پرسند و من می‌گویم به شرطی که درس بخوانند و کنفرانس بدهند، من به سوالات بازیگری شان پاسخ می‌دهم. اکنون همچنان تدریس می‌کنم.