روز یکشنبه معاون بین‌الملل وزیر نفت سخنانی مبنی بر کشف ظرفیت‌های صادراتی به کشور‌های آمریکای جنوبی کرد.
به گزارش شانا، اسدزاده درباره موضوع صادرات نفت و همکاری با کشور‌های آمریکای جنوبی گفت: «صادرات نفت با تلاش‌هایی که دوستانمان در بخش‌های فروش داشته‌اند خوشبختانه تحرک جدی پیدا کرده است و بازار‌هایی که پیش‌تر به آن‌ها حتی فکر نمی‌شد در حال گشایش است و ثمره آن هم این است که وزارت نفت در هشت ماه سال ۱۴۰۰ بیش از مقدار تعهدشده در بودجه ارز تحویل خزانه دولت داده است و ان‌شاءالله این روند با تدبیر وزیر نفت و گروه قدرتمند فروش وزارت نفت تقویت خواهد شد».
بررسی این ادعای معاون بین‌الملل از جهت بعد جغرافیایی این کشور‌ها و نیز نزدیکی آن‌ها به بعضی کشور‌های بزرگ نفتی جالب توجه بود.
نگاهی به وضعیت این کشور‌ها شاید به روشن شدن این ادعا کمک کند. کشور‌های آمریکای جنوبی:
مکزیک: خود عضو اوپک و از قدیمی‌ترین تولیدکنندگان نفت جهان است. از هر نظر حتی به کشور‌های خاورمیانه حق تقدم دارد و اولین قرارداد تنصیف نفت در این کشور منعقد شد و اولین شرکت نفتی که ملی شد شرکت ملی نفت مکزیک بود.
ونزوئلا: از بحران اخیر این کشور بگذریم بعید است این کشور با بزرگ‌ترین ذخیره نفت اثبات شده جهان به نفت ایران نیاز داشته باشد.
برزیل: مطابق آخرین آماری که در دست داریم تولید نفت این کشور ۲۰ درصد از نیاز داخلی آن بیشتر است و مازاد آن صادر می‌شود. برنامه دولت برزیل این است که طی یک دهه آینده به پنجمین صادرکننده نفت تبدیل شود.
شیلی: این کشور سرجمع ۳۰۰ هزار بشکه نفت در روز مصرف می‌کند و به شکل سنتی این نفت را از کشور‌های فوق‌الذکر می‌خرد. مطابق آخرین آمار ۹۸ درصد نفت شیلی را آرژانتین و برزیل تامین می‌کنند و اساسا منطقی نیست با این مصرف اندک به سمت کشوری در اقصی نقطه دنیا برود که هم هزینه حمل‌ونقل آن بسیار زیاد است و ممکن است نفتکش‌هایش در میان راه یکی از طولانی‌ترین مسیر‌های جهان طعمه نیرو‌های نظامی آمریکا شود.
آرژانتین: در دو دهه گذشته و با انجام اصلاحات در صنعت نفت آرژانتین از یک کشور واردکننده نفت به خودکفایی رسیده و نیز مقدار اندکی از نفت خود را صادر هم می‌کند. واردات فرآورده‌های نفتی را البته انجام می‌دهد و مشتری عمده ایالات‌متحده است. اگر ایران در این ۴ ماه توانسته باشد جای آمریکا را برای صادرات فرآورده‌های نفتی بگیرد الحق آفرین دارد!
بولیوی: این کشور هم نفت تولید می‌کند و هم وارد می‌کند. اما میزان آن ۲۲ هزار بشکه در روز است که عمدتا از آمریکا وارد می‌شود. اگر ایران در این چهار ماه بر فرض نیمی از این میزان را از دست آمریکا خارج کرده باشد رقمی معادل ۱۰ هزار! بشکه نفت به صادرات روزانه خود افزوده است.
اروگوئه: این کشور واردکننده نفت و فرآورده‌های نفتی است و این واردات را به شکل سنتی از کشور‌های نزدیک خود نظیر مکزیک و برزیل انجام می‌دهد. اساسا رقم‌های وارداتی این کشور‌ها اگر مجموعا هم به ایران واگذار شوند چندان اهمیتی ندارد. کشور‌های بزرگ را هم که بررسی کردیم.
می‌ماند کشور‌هایی نظیرگویان که خود آخرین «معجزه» نفتی دنیا است و ذخایر عظیم نفت آن از سال گذشته وارد بازار‌های جهانی شد و از آن به قطر آمریکای جنوبی یاد می‌کنند.
دیگر کشور‌ها سورینام، کلمبیا، پاراگوئه، ترینیداد و توباگو، گینه فرانسوی، آروبا، کروچائو و کارائیب هلندی هستند که عملا در چرخه اقتصاد جهان وجود ندارند.
سوال از معاون بین‌الملل وزارت نفت این است که همکاری‌هایی که مطرح کرده‌اند با چه کشور‌هایی است و در چه زمینه‌ای؟
میعنات فرستادیم ونزوبلا که با نفتشون مخلوط کنند اونم ظاهرا وسط را امریکا کشتی را توقیف کرد
این معاون هم عین معاونت پتروشیمی ....