در نخستین روز‌های سال ۱۴۰۰ فرهاد قائمی اعلام کرد که به دلیل مسائل شخصی قصد کناره‌گیری از بازی برای تیم ملی والیبال را دارد. به این ترتیب این بازیکن در فهرست نفرات دعوت‌شده به تیم ملی قرار نداشت. در میانه لیگ ملت‌های والیبال، قائمی مراسم عروسی خود را برگزار کرد و به نظر می‌رسید دیگر خبری از حضور دوباره او در تیم ملی نخواهد بود. اما مشکلات تیم ملی در لیگ ملت‌ها باعث شد خیلی‌ها به یاد توانایی این بازیکن در دریافت بیفتند.
محمدرضا داورزنی یکی از این افراد بود و به فکر دعوت از قائمی به تیم ملی افتاد. در فاصله پایان لیگ ملت‌ها تا آغاز اردوی تیم ملی برای حضور در المپیک، رییس فدراسیون والیبال اعلام کرد که قائمی دوباره به تمرینات دعوت می‌شود. این بازیکن چند روز پیش از آغاز رسمی تمرینات هم به سالن فدراسیون رفت و تمریناتش را شروع کرد و در چند روز نخست تمرینات گروهی هم حضور داشت.
ولی وقتی ولادیمیر آلکنو به ایران آمد، در همان نخستین روز حضور در تمرینات، قائمی را کنار گذاشت. سرمربی تیم ملی در روز‌های بعدی مدعی شد که دعوت از قائمی تصمیم خود او نبوده و داورزنی این کار را انجام داده است. پس از خط‌خوردن قائمی، این بازیکن در مصاحبه‌ای ادعا کرد که «مافیا» عامل کنارگذاشتن او بوده و آلکنو «هیچ‌کاره» است.
جلسه کمیته انضباطی فدراسیون والیبال روز ۲۲ شهریور برای بررسی این موضوع تشکیل شد. در خبر سایت فدراسیون که ۳۱ شهریور منتشر شد، آمده بود که قائمی «عذرخواهی و اظهار ندامت» کرده و به این دلیل به سه ماه محرومیت تعلیقی و پرداخت ۵۰ میلیون تومان جریمه محکوم شده است.
بلافاصله پس از انتشار این خبر، قائمی در اینستاگرام خود نوشت که «احساس ندامت ندارم و فقط حقیقت را گفتم. حاضر نیستم حقیقت را انکار کنم، حتی اگر نتیجه آن محرومیت از بازی باشد.» فقط قائمی پذیرفت که «باید کلمات شایسته و رسمی‌تری انتخاب می‌کردم و فقط به همین دلیل عذرخواهی کردم.».
اما در اتفاقی عجیب، فدراسیون والیبال روز ۱۰ مهر به نقل از کمیته تجدیدنظر خود اعلام کرد که «با عنایت به ابراز ندامت و پشیمانی قائمی و اذعان به بیان کلمات نامناسب در حالت عصبانیت» محرومیت این بازیکن به حالت تعلیق درآمده است.
در شرایطی که قائمی به صورت آشکار پشیمانی خود را انکار می‌کند، برای کسی روشن نیست که چرا فدراسیون والیبال بر ادعای خود اصرار دارد. شاید هم فدراسیون والیبال از تصمیمات خود پشیمان شده، ولی به جای پذیرفتن اشتباه، آن را به گردن دیگران می‌اندازد.
