۷ اشتباه ویرانگر ویلموتس مقابل بحرین

«اشتباهات آنچنان زیاد بود که قابل تصور نیست. من قبل از بازی هم با توجه به صحبت‌های ویلموتس گفته بودم اگر او بخواهد ماجراجویی کند، بازی با بحرین خطرناک می‌شود. ویلموتس نه تنها ماجراجویی کرد که پایش را از گلیم ماجراجویی نیز فراتر گذاشت و ما این بازی را باختیم. به غیر از پنالتی هم ممکن بود که در جریان بازی گل بخوریم و اتفاقات بدتری هم رخ بدهد.»

به گزارش ورزش سه، «تیم ملی فوتبال ایران بعد از برد ۱۴ بر صفر مقابل کامبوج در منامه مقابل بحرین به زمین رفت و در عین ناباوری با نتیجه یک بر صفر شکست خورد؛ شکستی که حرف و حدیث‌های زیادی را در فضای مجازی ایجاد کرده و برخی نیز به انتقاد از سرمربی تیم ملی پرداخته اند. در این شرایط جلال چراغپور کارشناس فوتبال ایران که همواره با دیدی باز مسائل فوتبالی را تحلیل می‌کند، صحبت‌های جالبی درباره مسابقه شب گذشته انجام داد که مشروح بررسی‌های او را روی سبک بازی تیم ملی در ادامه می‌خوانید:

با دو اشتباه ویلموتس هم بحرین را می‌بردیم
من نگرش خودم درباره بازی تیم ملی را این گونه آغاز می‌کنم که فوتبال بحرین اساسا امکان بردن تیم ایران را نداشت و ندارد. اگر آقای ویلموتس یک یا دو اشتباه در ارنج تیمش انجام می‌داد هم ما بحرین را می‌بردیم، اما او اشتباهات پرتعدادی داشت که باعث شکست تلخ در منامه شد.

اشتباهات پرتعداد ویلموتس
اعتقاد دارم سرمربی تیم ملی ایران در این مسابقه اشتباهات زیادی داشت. اشتباه اول این بود که او از طارمی در سیستم ۱-۳-۲-۴ در سمت چپ استفاده کرد. اشتباه دوم این که کریم انصاری فرد در پست مهاجم سایه قرار گرفت و اشتباه سوم این که از محبی در سمت راست ۳ بازیکن جلو استفاده شد. با این اتفاق عملا خط دوم حمله ما معیوب شد.

اولین مساله‌ای که می‌توانیم درباره این بازی بگوییم این است که باید از اشتباهات درس بگیریم. ویلموتس همواره اعلام کرده که می‌خواهد تیم هجومی را به میدان بفرستد، اما واقعیت این است با اضافه کردن افرادی که سابقه مهاجم بودن دارند نمی‌توان گفت: آن تیم تهاجمی بازی می‌کند. زیرا این افراد تهاجمی نیاز به تغذیه مناسب دارند.

در چنین شرایطی اشتباه چهارم اتفاق افتاد. جایی که هر دو هافبک دفاعی ما یعنی ابراهیمی و حاج صفی عملا نمی‌توانستند سه نفر جلویی را تغذیه کنند. هافبک‌های وسط در سیستم ۱-۳-۲-۴ باید هم مدافع باشند و عملکرد تدافعی داشته باشند و هم سازنده. در این شرایط است که ۳ بازیکن خط جلوتر تغذیه می‌شوند و در نهایت آن‌ها مهاجم نوک را تغذیه می‌کنند.

ویلموتس از حاج صفی در پستی استفاده کرد که اساسا اشتباه بود و ۳ اشتباهی که در بالا به آن اشاره شد را بزرگ‌تر جلوه داد.

اشتباه پنجم بازی کردن مجید حسینی کنار کنعانی زادگان بود. یک اشتباه کلیدی از سوی ویلموتس که اگر انجام نمی‌شد می‌توانستیم مرکز دفاع را بهتر از این ببندیم. همه می‌دانستیم که مجید حسینی تحت فشار پنالتی می‌دهد. او یک خطای دیگر هم انجام داد که داور از کنارش گذشت و به نظر من می‌توانست از زمین حتی اخراج هم بشود.

اشتباه بعدی در هنگام تعویض‌ها انجام شد. زمانی که هیچ کدام از تعویض‌ها با استدلال درستی صورت نگرفت. اگر استدلال این است که بازیکنان ذخیره از نفراتی که از ابتدا بازی کردند، بهتر هستند چرا آن‌ها از ترکیب بیرون گذاشته شدند؟ اگر وحید امیری و مهرداد محمدی قرار است گره از کار تیم ملی در مواقعی که بازی گره می‌خورد باز کنند، باز هم چرا بیرون نشستند؟ اگر آن‌ها از ۳ بازیکن جلویی بهتر هستند باز هم نباید بیرون می‌نشستند.

تعویض امید ابراهیمی با حاج صفی هم به نظر من کاملا بی هدف بود. من مدام در طول بازی فکر می‌کردم او برای تغذیه سردار آزمون کاری انجام دهد، اما نکرد. تصورم این بود که ویلموتس برای ترمیم ۳ بازیکن جلویی کاری کند که بازهم نکرد. میانه زمین را هم ترمیم نکرد. برای شکاف لایه‌های فوتبالی هم اقدامی انجام نداد.

ویلموتس پایش را از ماجراجویی هم فراتر گذاشت
مجموعه این اتفاقات سبب شد تا تغذیه سردار آزمون به درستی صورت نگیرد. آیا کسی هست آدرس بدهد که سردار آزمون یک توپ به درد بخورد گرفت؟ ۳ نفر پشت او هم تغذیه نشدند، چون دو هافبک دفاعی ما این کاره نبودند! امید ابراهیمی مدام اسیر جنگ بود و کارگردان تلویزیونی هم با فوکوس روی چهره عرق کرده او می‌خواست ثابت کند که فقط یک نفر در وسط زمین مبارزه می‌کند.

در بین دفاع حفره زیادی داشتیم و هافبک سایه‌ای که پشت سردار بود هم خوب کار نکرد. شاید اگر مسعود شجاعی با وجود این که از نظر من در مرز بازنشستگی است، در این پست بازی می‌کرد، می‌توانست پاس‌های عبور، معکوس و... را بدهد. مگر می‌شود یک خط هافبک در طول ۹۰ دقیقه یک پاس نفوذ و عمقی که دفاع را بشکافد ندهد؟

اشتباهات آنچنان زیاد بود که قابل تصور نیست. من قبل از بازی هم با توجه به صحبت‌های ویلموتس گفته بودم اگر او بخواهد ماجراجویی کند، بازی با بحرین خطرناک می‌شود. ویلموتس نه تنها ماجراجویی کرد که پایش را از گلیم ماجراجویی نیز فراتر گذاشت و ما این بازی را باختیم. به غیر از پنالتی هم ممکن بود که در جریان بازی گل بخوریم و اتفاقات بدتری هم رخ بدهد.

به باهوش بودن ویلموتس مشکوک شده ام!
بعد از این بازی من کمی نسبت به باهوش بودن ویلموتس مشکوک شده ام! در یک آرایش تیمی نباید ۷ اشتباه ویرانگر داشته باشید. نباید دفاع این قدر از هم گسسته باشد؟ اصلا چرا آن پنالتی اتفاق افتاد؟ آن پنالتی ثمره باز بودن مرکز دفاع بود. بحرینی‌ها به راحتی میانه زمین را از ما گرفتند و تعداد پاس هایشان در وسط زمین گا‌ها به ۷ یا ۸ پاس می‌رسید. مگر می‌شود در طول بازی کسی احوالی از سردار نپرسد؟ چرا‌های زیادی در ذهن ما نقش بسته که در جهت هوش و تسلط ویلموتس بر نفراتش نیست. امیدوارم لااقل اطرافیان ویلموتس مانند وحید هاشمیان این صحبت‌ها را برای او ترجمه کنند. من انتقاد نمی‌کنم، اشکالات را می‌گویم تا در آینده روی آن کار شود. ما با هوشیاری عجیبی آنالیز شده بودیم و بحرینی‌ها جلوی تمام حرکات مان را گرفتند.

سبک بازی بحرین ربطی به تاکتیک کی روش نداشت
این موضوع که بحرین با مربی پرتغالی اش با سبک بازی کارلوس کی روش تیم ملی ایران را شکست داد، قبول ندارم. اولا کی روش پشت دفاعش را هیچ وقت خالی نمی‌کرد، اما پشت دفاع بحرین ۲۵ متر خالی بود. آن‌ها این ریسک را قبول کردند که با فشرده سازی بازی در میانه زمین پشت دفاع شان خالی بماند. به همین خاطر بود که آفساید‌های زیادی از بازیکنان ما گرفته شد. از سوی دیگر پاس‌های کوتاه زیادی رد و بدل شد. پاس‌هایی که اصطلاحا در فوتبال به آن «شاتل پاس» می‌گویند. پاس‌هایی که معنی اش «بده و بگیر» است. این پاس‌ها بلای جان هافبک‌های ما شده بود. امید ابراهیمی طفلکی بار‌ها بین ۳ بازیکن بحرین گیر افتاد. این دو خاصیت به خوبی نشان می‌دهد که تاکتیک بحرین شباهتی به سبک بازی ایران زمان کی روش نداشت و ما ۸ سال از کی روش چنین چیز‌هایی ندیدیم.