فرارو- هفته گذشته تا پای تسلیم شدن مقابل وسوسه غیرقانونی خرید تجهیزات دریافت و پخش ماهواره پیش رفته بودم. من دیوانه‌وار عاشق تماشای فوتبالم و از اینکه می‌بینم تلویزیون ایران بعد این همه سال هنوز نمی‌تواند تکلیف خود را با پرداخت حق پخش لیگ‌های معتبر اروپایی روشن کند، به شدت رنج می‌برم. بازی‌هایی که صداو‌سیما با هزار زور و زحمت روی آنتن می‌برد، در خیلی موارد ارتباطی با سلیقه مخاطبان ندارد و خب خودتان بهتر می‌دانید کیفیت گزارشگرهای‌شان چطور است. به خاطر همین دلایل دل به دریا زدم و با یکی از کسانی که به عنوان نصاب ماهواره شناخته می‌شوند تماس گرفتم. توضیح دادم که دقیقا برای چی قصد خرید ماهواره را دارم و در پاسخ شنیدم خرید تجهزات کامل می‌تواند بیشتر از یک میلیون تومان خرج روی دستم بگذارد. همچنین مطلع شدم این مبلغ تنها برای یک سال کفایت می‌کند و در سال‌های بعد باید اکانت جدید یا رسیور تازه بخرم. شرایط به شدت غیرعادلانه‌ای به نظر می‌رسید، اما چون انتخاب دیگری نداشتم نزدیک بود آن را پرداخت کنم.
تا اینکه در آخرین لحظه توصیه یکی از دوستان نظرم را عوض کرد. دوستم به اندازه خودم عاشق فوتبال است و بیشتر شب‌های آخر هفته را پای تلویزیون سر می‌کند. او به من گفت: عوض پرداخت چنین پول هنگفتی برای خرید تجهیزات ماهواره‌ای که کاری غیرقانونی هم به حساب می‌آید، می‌توانم از امکانی تازه استفاده کنم. او به طور خاص از یک سایت پخش اینترنتی فوتبال اسم برد که حسابی گل کرده و معروف شده است. این شبکه‌های جدید را می‌توان بر بستر اینترنت و روی تلویزیون‌های هوشمند، گوشی‌های موبایل، تبلت‌ها و چیز‌هایی از این دست دریافت کرد. خوبی بزرگشان این است که تمام مسابقات فوتبال را در یک روز پخش می‌کنند، گزارشگر‌های مخصوص خود را دارند و از قید چارچوب‌های خشک و محدودیت‌های پرشمار تلویزیون آزاد هستند.
با توجه به اینکه در خانه‌مان یک تلویزیون هوشمند جدید و یک اشتراک بلندمدت اینترنت داشتیم، به نظرم رسید باید چند قدم جلو باشیم. برای شروع، مسابقه بایرن مونیخ در جام باشگاه‌های اروپا را انتخاب کردم. کیفیت تصاویر فوق‌العاده بود و گزارش بازی را به دست یکی از طرفداران بایرن داده بودند. قطعا پیش خودشان فکر کرده بودند طرف به خاطر همین طرفداری شناخت بیشتری نسبت به تیم دارد و می‌تواند آخرین اخبار و حاشیه‌ها را در خلال گزارش برایمان تعریف کند. در کنار گزارشگر اصلی هم یک آدم بامزه نشانده بودند که کارش سرک کشیدن در شبکه‌های اجتماعی، پیدا کردن شوخی‌ها مرتبط و خواندن پیغام‌هایی است که مخاطبان برایشان ارسال می‌کنند. مثلا در بازی بایرن یک نفر که معلوم بود دلش از فوتبال آلمان پر است، از همان دقیقه اول شروع کرد به کل کل کردن. مثلا گفت: بایرن مونیخ سوراخه! شرط می‌بندم هیچ گزارشگری در تلویزیون نمی‌تواند همین کل کل ساده را روی آنتن زنده تلویزیون اعلام کند. در حالی که بازی جریان داشت، طرفداران بایرن هم به اندازه کافی از خجالت طرف درمی‌آمدند و دقایق بازی همین قدر شوخ و شنگ و فان سپری شد.
تجربه‌ای کاملا راضی کننده به نظر می‌رسید؛ برای همین وقتی بازی تمام شد دوباره سری به سایت‌شان زدم و متوجه شدم با خرید اشتراک بلندمدت امکانات بیشتری در اختیارم می‌گذارند. مثلا می‌توانم چند دستگاه را به حساب کاربری‌ام متصل کنم. با این حال تنها عیب بزرگ این روش تماشای فوتبال، اشتهای زیاد چنین سایت‌هایی برای مصرف اینترنت است. به شکلی که هر بازی حدود ۱.۵ گیگابایت از حجم شما را می‌خورد. خود صاحبان سایت که از این قضیه آگاه هستند، برای جذب مخاطب بیشتر، به سراغ خدمات‌دهنده‌های اینترنت رفته‌اند و با آن‌ها قرارداد بسته‌اند. به این ترتیب اگر اشتراک سایت را می‌خریدم، به خاطر قرارداد بین خدمات‌دهنده اینترنت و سایت، حجم مصرفی‌ام در طول تماشای بازی کاملا رایگان محاسبه می‌شد. با خواندن این توضیحات روی سایت یک لحظه هم درنگ نکردم و با پرداخت چیزی نزدیک به ۱۰۰ هزار تومان یک سال اشتراک خریدم.
فردای همان روز داشتم ماجرای کشف تازه‌ام را با آب و تاب برای یکی دیگر از دوستانم تعریف می‌کردم. موبایلم صدا داد و متوجه شدم خدمات دهنده اینترنتم یک پیامک تازه فرستاده است. در متن آن آمده بود «به دلیل عدم پایبندی سایت [..]به تعهدات خود، میزان حجم مصرفی این سایت از تاریخ [..]برای تمام مشترکان از رایگان به نیم بها تغییر خواهد یافت». با پشتیبانی سایت تماس گرفتم و به کسی که وظیفه پشتیبانی را برعهده داشت مشکل را توضیح دادم. خانم مودبی بود و به طور خلاصه جواب داد مشکلی است که پیش آمده و نمی‌تواند کاری برایم انجام دهد! با این حال من هنوز فکر می‌کنم در این معامله برنده شده‌ام چون دیگر لازم نیست به شکل مداوم چشمم دنبال لطف تلویزیون باشد.
