روایت ژوله از سانسورهای عجیب تلویزیون؛ غبغب، حجم گوش و خیار!

امیر مهدی ژوله، کمدین و بازیگر سینما و تلویزیون برخی ممیزی‌هایی که صدا و سیما در پخش و ساخت برنامه هایش اعمال می‌کند را در صفحه اینستاگرام خود بیان کرد.

او نوشت:
 
«من از سال هشتاد و سه (کمربند‌ها را ببندیم) تا سال نود و چهار (درحاشیه٢) در حال سریال نویسی برای تلویزیون (کمربندها، برره، باغ مظفر، مردهزار چهره، مرد دوهزارچهره، درحاشیه یک، در حاشیه دو) و نمایش خانگی (گنج مظفر، قهوه تلخ، شوخی کردم و عطسه) بودم.
 
انقدر خاطرات بامزه و تلخ از مواجهه با سانسور و ممیزی تو این سال‌ها دارم که دیدم حیفه برای شما تعریف نکنم.
 
(توضیح اینکه هر قسمت سریال برای پخش به تلویزیون فرستاده میشه، بعد از بازبینی برگه‌ای به عنوان موارد اشکال پخش به گروه برگردونده میشه تا اصلاحات مورد نظر صورت بگیره)
 
قسمت اول: حجم خانم‌ها
 
یکی از معضلات نمایش خانم‌ها در تلویزیون علاوه بر حجاب که عموما رعایت میشه و ارایش که حتی گاهی با تغییر رنگ تصویر هنگام نمایش اصلاح میشه، تصور یا توهم مشخص بودن حجم بخشی از اندام اون‌ها از زیر لباسه.
 
مثلا این یک اصل پذیرفته شدست که خانم‌های بازیگر باید حتما زیر پیراهنشون شلوار ضخیم بپوشن (توی سرما و گرما) که حجم پاشون معلوم نباشه. لباس‌های گشاد و ضخیم هم که یه رواله.
 
اما بامزه بود که سر سریال برره یکی از اشکال پخش‌هایی که برای ما اومد این بود که چرا حجم گوش شقایق دهقان از زیر روسری معلومه؟! (توجه کنید گوش نه، حجم گوش) و ما هیچ وقت نفهمیده بودیم دوستان چه عنصر تحریک کننده‌ای توی حجم گوش یک بازیگر از زیر روسری کشف کرده بودن یا وقتی به گوش فکر میکردن دقیقا به چی فکر میکردن.
 
یا مثلا قیافه مات و مبهوت سحر جعفری جوزانی یادم نمیره وقتی توی سریال باغ مظفر بهش گفتن اشکال اومده که چرا غبغب خانوم جوزانی معلومه.
 
جدا از اینکه اساسا چی غبغب تحریک کننده ست، سحر جوزانی داشت دق میکرد که من با چهل کیلو وزن غبغبم کجا بود..
 
پی نوشت: جدا از اینکه خانم‌ها نمیتونن توی سریال‌ها سوت بزنن و جیغ بکشن و بلند بخندن و خیلی از شوخی‌ها رو بکنن، توی یکی از سریال‌های اخیر اشکال پخش اومد که خانم‌ها خیار نخورن توی صحنه!
 
پی نوشت: ادامه دارد. همه دوستان و همکارانم توی همه این سال‌ها رو هم دعوت به این ذکر مصیبت‌ها میکنم»