مائده علاقه‌مند، گزارشگر صدا و سیما در جاکارتا
خبرآنلاین نوشت: عجیب و غریب است. باورکردنی نیست. یک گزارشگر زن را که از رسانه ملی به بازی‌های آسیایی جاکارتا فرستاده اند، بازداشت می‌کنند. چرا؟ چون رسانه اش برایش آی دی کارت نگرفته و خبرنگارش را اعزام کرده است!
باید به احترام مسئولین گروه ورزش سیما ایستاد و این قدر برایشان کف زد تا خودشان خسته شوند و بروند خانه‌های شان.
معلوم نیست چه می‌کنند. استراتژی شان چیست. اول در شورای هماهنگی ورزش سیما به وزارت ورزش قول پخش تقریبا همه رشته‌های ورزشی بانوان را می‌دهند. ورزش‌هایی که تمامی شان پوشش اسلامی مجاز را دارند و تقریبا همه دنیا دارند بازی‌هایشان را پخش می‌کنند و با هر مدالی که این بچه‌ها بدست می‌آورند، همین رسانه ملی کلی شعار حماسی و سیاسی پخش می‌کند. شعار‌هایی پر از واژه هایی، چون شکوفه بهاری، مادر آینده و واژه‌هایی ارزشی و سیاسی. درحالی که آن وقت مسابقه تماشایی کبدی و مهمترین مدال بانوان ایران در بازی‌های آسیایی در یکی، دو دهه اخیر را آن وقت روی آنتن نمی‌برد.
این‌ها به کنار و الان که بخوانند می‌آیند توضیح می‌دهند که دست‌شان نیست و این تصمیم‌ها جایی ورای شورای هماهنگی ورزش سیما گرفته می‌شود و هزار دلیل دیگر که معمولا برای این مواقع دارند را تحویل خواهند داد، بی تردید!
ولی روی دیگر مسئله این است که آن‌ها برای دفاع از دختران اعزامی خودشان به مسابقات چه می‌کنند؟ گزارشگر رادیو را در یکی از سالن‌ها به دلیل نداشتن آی دی کارت، گرفته اند. رسانه ملی حتی صدایش را هم در برنامه هایش در نیاورد. چرا؟ چون که کسی نداند آن‌ها اصلا رایت مسابقات را نخریدند تا باکسی داشته باشد و آی دی کارتی برایش.
این همه جنجال سر این است که این اعضای رسانه ملی بی آی دی کارت به سالن‌ها می‌رفتند و مائده علاقمند هم در حین گزارش برای سازمانش، دچار مشکل شده.
حالا، اما رسانه ملی برای او چه کرده؟ برای دیگر همکارانش چطور؟ اصلا مگر برای میثاقی و پوربخش و مزدک میرزایی قبل از این چه کرد؟ آن‌ها عادت دارند به پول ندادن و پخش کردن. ۴۳ نفر، اما برای این گروه اعزامی به چه دلیل بوده است؟ چرا این همه هزینه روی دست رسانه ملی یا کمیته المپیک گذاشته شده؟
آیا این برخورد با آن گزارشگر خانم به دلیل سهل انگاری مدیران رسانه ملی، برخوردی درست و اخلاقی است؟ این سکوت بعدش چطور؟
