حمید بعیدی نژاد در مطلبی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: یک کارشناس غیر ایرانی ادعا می‌کند که بیست و دو سال قبل در اجلاس کشور‌های ساحلی دریای خزر، همسایگان ایران از اینکه ایران خواستار بیست درصد و نه پنجاه درصد مالکیت دریای خزر شد تعجب کردند و انتظار داشتند که ایران همان پنجاه درصد را طلب کند. او البته اعتراف می‌کند که کشور‌های همسایه فقط انتظار پیشنهاد مالکیت پنجاه درصدی از سوی ایران را داشتند و گرنه در هر صورت حاضر به پذیرش چنین پیشنهادی نبودند.
این در حالی است که در اسناد حقوقی مصوب بین ایران و شوروی سابق اصلا توافقی نسبت به تقسیم پنجاه درصدی دریای خزر به عمل نیامده است.
خب حالا عزیزانی که از این اظهارات فرد غیر ایرانی اینقدر به وجد و هیجان آمده‌اند نباید از خودشان سوال کنند که اگر همسایگان طرح پیشنهاد مالکیت پنجاه درصدی را حق ایران می‌دانسته‌اند پس چرا بعد از بیست و دو سال مذاکره در سطح سران، وزیران امور خارجه و کارشناسان حقوقی و مرزی همواره با پیشنهاد ایران مبنی بر تقسیم دریا بطور مساوی که همان بیست درصد می‌شود مخالفت کرده‌اند به طوری‌که در روند جلسه اخیر سران هم که مدت‌ها در خصوص سند آن کار کارشناسی شده بود هم امکان حصول تفاهم در این خصوص بدست نیامد.
آیا نباید فکر کرد چرا در دستگاه حکومت ایران از دولت و وزارت خارجه و ... در این بیست و دو سال که انواع دولت‌ها و نمایندگان با سیاست‌های مختلف خارجی هم در مسند مسئولیت بوده‌اند یک نفر در دولت و مجلس و یا دیگر نهاد‌های مسئول فکرش به اینجا نرسید که برویم و درخواست مالکیت پنجاه درصدی کنیم؟ آیا ادعای یک خارجی در این موضوع مصداق کاسه داغتر از آش نیست؟
جز این نیست که در مباحث حساس و مهم نباید فقط به شنیده‌ها و ادعا‌های یک فرد اکتفا نمود و تابع احساسات شد بلکه باید قدری به موضوعات دقیق‌تر فکر کرد. ضمنا باید مواظب پوست خربزه‌ها هم بود.
