مهلت 3 روزه به کردستان عراق

بحث‌هایی که این چند روزه مطرح شد خیلی برای من جالب و تاسف آور بود.
همیشه تعجب میکردم که آمریکایی‌ها (مردم عادی آمریکا) را باید با تحریم و جنگ با یک کشور دیگه موافق باشند؟ چرا تحریم ایران و از بین رفتن بیماران بی‌گناه ایرانی براشون اصلا مهم نیست؟ مگه ما ایرانی چه هیزم تری بهشون فروختیم؟
اما صحبت‌های برخی از هموطنانم قلبمو به درد آورد. خیلی راحت از تحریم کردستان حرف میزنن. انگار نه انگار که ما خودمون قربانی تحریم بودیم و تحریم فقط زن و بچه‌ها و مردهای بی‌گناه رو میکشه. پس مرام و معرفت‌تون کجا رفته؟ به همین راحتی از حمله به کردستان حرف میزنید؟ چون فکر میکنید ضعیف هستن باید نابودشون کنید؟ ماها هیچ فرقی با آمریکایی‌ها و عربستانی‌ها نداریم. اگه زورمون برسه ضعیف کشی و کودک کشی میکنیم! انگار وقتی ما کردستان رو بمباران میکنیم گلوله‌هامون میپرسن کودک هست یا نه! اگه بود که منفجر نمیشن!
خیلی راحت به کردها توهین کردید و سایت‌های مختلف هم هرچی که گفتید رو چاپ کردن. نگید که منظور ما فلان و بهمان است و با کردهای ایران نبودیم. حرفاتون حتی مایی که شهید دادیم برای این مملکت رو از همه چی دلسرد کرده چه برسه به بقیه.
الان حال عرب‌های عزیزمون رو درک میکنم وقتی بهشون چپ و راست توهین میشه. و البته خیال میکنید با گفتن منظورمون عرب‌های ایران نیستن همه چی حله! نه هموطنان. جراحتی که با حرفاتون به کردها؛؛ عرب‌ها؛ بلوچ‌ها و سایر اقوام میزنید با این حرفاتون پاک نمیشه.
در آخر هم بگم با اینکه خیلی از بعضی‌ها ناراحت هستم اما به عنوان یه کرد میخوام هفت اقلیم زیر پرچم ایران باشه. از سند تا مدیترانه. چون ایران خونه ماست. 3500 ساله خونه ما بوده و از این به بعد هم خواهد بود.
من بهترین دوستام فارس هستن که در دانشگاه باهاشون آشنا شدم. یه روز یکی شون بهم گفت که اگه یه دوست کرد داشته باشی خیالت راحته که هیچ وقت پشتت رو خالی نمیکنه. ما کردها سیاستمدارهای خوبی نیستیم. بلد نیستیم دو رو باشیم برا همینم هست که کردها خیلی کم در ایران حکومت کردن. اما خیالتون راحت. ما پشت ایرانی‌ها رو خالی نمی‌کنیم همون طور که توی جنگ کرمانشاه و ایلام 8 سال بمباران شدند ولی پا پس نکشیدن. کردستان شیمیایی شد اما تسلیم نشد. هرجا هم که احتیاج باشه سینه سپر میکنیم برای ایران و برای ایرانی‌ها.