۲ سال انتظار برای ۲۰ هزار تومان!

۲۰ عدد نان بربری ۱۰۰۰ تومانی یا ۷ عدد طالبی یا ۴ عدد آدامس بایودنت یا ۴ کیلو سیب گلاب یا ...

و اما موضوع چیست؟

موضوع از این قرار است که نمایندگان جامعه کارگری که من نمی‌دانم چطور و چگونه انتخاب می‌شوند (تا آنجایی که به من مربوط می‌شود بنده به عنوان یک کارگر به ایشان نمایندگی نداده و نخواهم داد) به مدت ۲ سال است برای افزایش حق مسکن از ۲۰ هزار تومان به ۴۰ هزار تومان در حال بحث و رایزنی‌های فشرده می‌باشند.

با مفهوم شدن این مطلب می‌توان به راحتی به این مساله پی برد که چرا هر سال با وجود ۳ برابر شدن هزینه کالاهای اساسی، حقوق کارگران یک رقم مشخص ۱۰۰ هزار تومان افزایش پیدا می‌کنند.

چرا!؟ چون نمایندگان ما کارگران دنبال حداقل‌ترین‌ها هستند. یا بهتر بگویم دنبال یک تکه نانی برای قشر کارگر که شاید بتوانند کمی بیشتر به زندگی خود ادامه دهند.

نمی‌دانم این اقایان نفوذی از سمت کارفرمایان هستند یا نه ولی هرچه هستند، تا به امروز غیر از ابروریزی و سرافکندگی برای قشر کارگر، هیچ دست آورد دیگری نداشته‌اند.

چند صباحیست رشته کلام گم گشته. حرف روز حرف مدیرانی است که حقوق‌های میلیونی دریافت می‌کنند.

حرف کارگری که بعد از گذشت چندین دهه از انقلاب هنوز جمع دریافتی‌اش یه یک میلیون تومان نمی‌رسد در جایی گفته نمی‌شود و به عنوان یک بحران کسی به آن نمی‌پردازد.

تا زمانی که چنین چانه زنانی هوشمند و باقدرت در راس جامعه کارگری ما موجود هستند، امیدی به اصلاح وضعیت موجود نمی‌باشد.

هیچ زمان برای اینجانب قابل توجیه نبود که ۶ ماه چانه زنی شود و در ‌‌نهایت‌‌ همان ۱۰۰ هزار تومان به طور معمول تایید شود.

خوب اینکه چانه زنی ندارد.

روی صحبت من با کارفرمایان و نمایندگان دولت نمی‌باشد. زیرا جامعه کارگری منهای نمایندگان محترم کارگران، به کل از همیاری ایشان قطع امید نموده‌ایم. روی صحبتم با نمایندگان محترم کارگران است.

برادران محترم. ما را به شما هیچ حاجتی نیست.

و در مورد آن ۲۰ هزار تومانی که ۲ سال است برای آن چانه می‌زنید. هیچ یک از کارگران محتاج آن نیستند. اگر شما محتاج می‌باشید که مبارکتان باشد. لطفا بیش از این با ابروی ما بازی نفرمایید.