تارخ: قیچی سانسورمان تیزتر شده است

امین تارخ که نسبت به خط قرمزهای تلویزیون منتقد است، به آسیب‌هایی که این اتفاق به همراه دارد، اشاره می‌کند و می‌گوید: ما اصولا اهل کار نکردن‌، قیچی کردن‌، بریدن و تخریب کردن هستیم نه اهل ساختن.
 
این بازیگر پیشکسوت در گفت‌وگو با ایسنا، درباره ممیزی در تلویزیون عنوان کرد که نه در این برهه از زمان و نه در هیچ برهه‌ی زمانی‌، وجود ممیزی و سانسور نه تنها هیچ خدمتی به مردم نکرده، بلکه لطمه هم وارد کرده است. این کار یک ملت را به لحاظ فرهنگی عقب می‌اندازد و هیچ کمک دیگری نمی‌کند.
 
وی همچنین بیان کرد: ممیزی و آسیب‌های این اتفاق، فرمولی نیست که من آن را کشف کرده باشم بلکه تاریخ آن را ثابت کرده که در هر کجا که سانسور و ممیزی در عرصه فرهنگ و هنر حاکم باشد،‌ آن جامعه از فعالیت‌های فرهنگی - هنری تهی شده است.
 
قیچی سانسورمان را تیزتر کرده‌ایم که شاید به نتیجه برسیم
تارخ سپس به رقابت تلویزیون با شبکه‌های ماهواره اشاره کرد و گفت: در حال حاضر در زمینه خط قرمزها کمی لجبازی وجود دارد. به هر اندازه که ماهواره‌های جهان تصاویر و برنامه‌هایی را برایمان ارسال می‌کنند و هرکدام از برنامه‌ها به نوعی ملت‌ ما را سرگرم می‌کند، معضلاتی را هم در پی دارد و ما در مقابل این فعالیت‌ها‌ قیچی سانسورمان را تیزتر و ممیزی را در کارهایمان غلیظ‌تر کرده‌ایم تا شاید به نتیجه برسیم که طبیعتا به نتیجه هم نخواهیم رسید.
 
این بازیگر در عین حال اظهار کرد: این روزها سریال‌های ترکی‌، اسپانیایی و آمریکایی در قالب آنتن‌های ماهواره و همچنین سی‌دی‌هایی که به شکل مفت و مجانی در دسترس مردم هستند، کار خودشان را می‌کنند، تبلیغات فرهنگی خودشان را دارند،‌ تماشاگرانشان را حفظ می‌کنند و در عین حال تاریخ خودشان را هم به ملت ما تحمیل می‌کنند و به نوعی از کاه کوه می‌سازند، بر این اساس ما که مدعی هستیم صاحب تمدن غنی هستیم، انگار نباید راجع به تاریخ و شخصیت‌های فرهنگی‌مان حرف بزنیم! به عنوان مثال آیا ما واقعا در طول این 35 سال درباره تاریخ 1400 ساله‌ گذشته‌مان در ارتباط با ایران صحبت کرده‌ایم؟
 
اصولا اهل تخریبیم
او ادامه داد: در اینگونه مباحث فقط صحبت از فرهنگ ملی نیست؛ چرا که ما حتی راجع به فرهنگ مذهبی‌مان هم کاری نمی‌کنیم و اصولا اهل تخریب کردن هستیم. در همه جای دنیا همه ملت‌ها سعی در ساختن مملکت خود دارند و فعالیت‌های فرهنگی شان را پیش می‌برند. به عنوان مثال ترکیه و دبی که به قول معروف بغل دستمان هستند، زمانی انگشت کوچک ایران هم نمی‌شدند اما الان ملت‌ ما آویزان این است که در کشوری مثل ترکیه اقامت بگیرد تا بتواند در آنجا آپارتمان بخرد! چرا ملت ما اینطور هستند که در مملکت خودشان زندگی می‌کنند اما همیشه میل به فرار دارند. این اتفاقات و نارضایتی‌ها عمدتا فرهنگی هستند.