روزنامه رسالت در سرمقاله خود نوشت:
شکل واقعی واگرایی اصولگرایان که بین دو جریان اصولگرایان و جبهه پایداری وجود دارد دارای یک تبار تاریخی و زمینه های اجتماعی و سیاسی است.
ریشه های تاریخی این واگرایی را اگر چه برخی به اعلام موجودیت جبهه پایداری درجریان انتخابات مجلس هشتم مرتبط می سازند اما به نظر می رسد تشکیل دولت نهم با تکیه بر این اختلاف گفتمانی نقطه عزیمت واگرایی واقعی بین اصولگرایان باشد. این واگرایی اگر چه در بطن خود مولد نوعی همگرایی کلان بین اصولگرایان بوده است در مقاطع مختلف مثل انتخابات مجلس ماهیت رقابتهای سیاسی در دهه چهارم انقلاب را دستخوش تغییراتی کرده است به نحوی که قطب بندی "اصولگرا - اصول ستیز" را که در دهه دوم و سوم انقلاب بر فضای رقابت های سیاسی سایه انداخته بود تحت الشعاع قرار داده و محیط جدیدی را برای رقابت های سیاسی تدارک دیده است. این مدل را می توان نوعی "واگرایی همگرایانه" بین اصولگرایان نامید. مدلی که ضمن واگرایی در سطوح تحلیل در زیربنای خود مولد نوعی همگرایی است. البته این مدل در انتخابات اخیر با چالش هایی مواجه است.
اول اینکه نامزد مورد تایید یکی از جناحین اصولگرا یعنی آقای لنکرانی به نمایندگی از جبهه پایداری نتوانست به دور رقابت های نهایی راه یابد و سران این جناح ناگزیر به دلیل گرایش بدنه خود مجبور شدند از یک نامزد اصولگرا یعنی سعید جلیلی حمایت کنند.
چالش دوم اینکه این نامزد اصولگرا یعنی جلیلی تمایل چندانی به مصادره شدن توسط این جریان ندارد و به دلیل تبار دانشگاهی خود تعلق خاطری نیز به جناح مقابل اصولگرا دارد.
سوم اینکه بازی سازان در نظام سیاسی براین باورند که این جناحین اصولگرا قدرت لازم برای نمایندگی تمام سلایق و علایق موجود در کشور را ندارند و حتما باید یک قطب سوم اصلاح طلب نیز در کنار این جناح بندی در انتخابات مختلف وجود داشته باشد.
