مسجد قیطریه آزمونی برای شهردار تهران

منوچهر محمدشمیرانی در هم میهن نوشت: در رسانه‌های گروهی و فضای مجازی، فراوان به این حرکت عجیب شهرداری تهران پرداخته شده است، ولی بد نیست ببینیم این محل، چه ویژگی‌هایی دارد. معروف‌ترین رخداد تپه‌های قیطریه، برگزاری نماز عید فطر شهریور سال ۱۳۵۷، توسط حجت‌الاسلام دکتر محمد مفتح است. البته ۱۰ سال پیش از این تاریخ، یعنی در سال ۱۳۴۷ هم، پارک قیطریه - که بخشی از تپه‌های تاریخی قیطریه را در دل خود جای داده است - بر سر زبان‌ها افتاد.

در آن زمان، یک تیم باستان‌شناسی، یک محوطه باستانی ۳۲۰۰ ساله را بر روی تپه‌هایی که بخشی از پارک قیطریه را تشکیل می‌دهند، کشف کردند و پس از سه سال، بیش از ۳۰۰ گور را پیدا کردند که داخل آن، پر از اشیای قدیمی متعلق به دوره عصر آهن اول و دوم بود. برای ادامه کاوش‌ها می‌بایست تعدادی از درختان پارک را قطع می‌کردند که در آن زمان، با احترام به مردم و رعایت ممنوعیت قطع درختان، عملیات کاوش را متوقف کردند. حتی سرپرست باستان‌شناسان، طی گفت‌وگویی در سال‌های پیش، با خوشحالی گفت: وجود پارک قیطریه و رفت و آمد مردم در آن جا، بهترین پوشش حفاظتی برای این آثار باستانی است و مانع از دستبرد به آن‌ها می‌شود.

از سوی دیگر طبق قوانین موجود هم، می‌بایست انتظار داشت شهرداری تهران براساس وظیفه ذاتی خویش، با احداث فضا‌های سبز بیشتر به دنبال افزایش سرانه فضای سبز شهر آلوده تهران باشد تا شهروندان تهرانی بتوانند نفس راحت‌تری در این هوای آلوده بکشند. نه اینکه در محلی مانند پارک قیطریه - که علاوه بر نمازخانه پارک، مسجد هم در فاصله کمی از آن وجود دارد - پایش را در یک کفش کند و به جای تلاش برای افزایش نمازگزار، به‌جای افزایش سرانه فضای سبز شهر تهران، بخواهد در یک اقدام نمایشی، سرانه مسجد‌های موجود را بالا ببرد.

این کار شهرداری تهران - ساخت مسجد در پارک بدون توجه به قانون وقف و نیت اعلام‌شده واقف و بدون نظرخواهی از مردم - را می‌توان مصداق بسیاری از دیگر کار‌های شهردار تهران دانست که پول دریافتی از مردم شهر تهران را، بدون رضایت آنان و برخلاف قانون شهرداری‌ها در راه غیر، هزینه می‌کند؛ هزینه‌کرد این پول‌ها برای مراسم و تشکل‌های مورد نظر، یا صرف پول و هزینه و نیروی انسانی برای برنامه‌هایی خارج از حوزه استحفاظی شهر تهران، به هر دلیل و مناسبتی، نادرست محسوب می‌شود و به عبارتی، استفاده غیرمعقول از پولی است که با ماموریت و وظیفه مشخص، به امانت در اختیار شهردار تهران قرار گرفته است. بسیاری از مردمی که در این روزها، شاهد تحرکات شهرداری تهران، در بخشی از پارک قیطریه برای ساخت مسجدی در نزدیکی مسجد‌های دیگر این محله هستند، دوست دارند شهردار شهرشان، که انتظار دارد شهروندان تهرانی، انواع و اقسام عوارض خانه و محل کسب و خودرو و... خود را، سر موقع بپردازند چرا در این مدت، سعی نکرده است حرف‌های، ولی نعمتان خود - شهروندان تهرانی - و کارشناسان شهری و میراث فرهنگی را بشنود و تصویر یک مدیر شهری بی‌اعتنا به نظر مردم را از خود به نمایش نگذارد.

مردم می‌گویند شاید همچون بسیاری از موارد دیگر، حرف و نظر مردم و کارشناسان، به چشم‌شان نیاید و بخواهند به هر شکلی که شده است ساز خود را بزنند و راه خود را بروند و به هر قیمتی که شده است بخواهند از حرف خود کوتاه نیایند، ولی باید به ایشان یادآور شد شهر، جای ساختن است و روح دادن به آن، از طریق افزایش فضای سبز و گل و گیاه آن. پس اگر شهردار تهران می‌خواهد در قامت یک مدیر شهری راستین، تهران را شهر بهتری برای زیستن شهروندان تهرانی در ام‌القرای جهان اسلام بنماید، بد نیست بداند اگر هدفش، افزایش آمار مساجد خالی، یا نقبی به گورستان‌های باستانی زدن، یا راضی کردن برخی از این اقدام است، راه درستی را انتخاب نکرده است و پیشنهاد می‌شود با این اقدامات نسنجیده و کارشناسی‌نشده، بیش از این به باور‌های مردم و استاندارد‌های زندگی شهری آسیب نرساند و تلاش نماید با شناسایی نیاز‌های واقعی کلان‌شهر تهران و برطرف کردن نیاز‌ها و نارسایی‌های ابرشهر تهران، خود را به‌عنوان «شهردار خدمتگزار تمامی شهروندان تهرانی» معرفی نماید.

به هر حال، با توجه به روند گزارش‌های پیرامون این اقدام به دور از منافع شهر و شهروندان تهران، این نگرانی وجود دارد همان‌گونه که آن جوان گیج در شهر قیصریه، که دستمالی ابریشمی را به نامزدش داده بود و برای آگاه نشدن صاحب‌کارش، مغازه و بازار و شهر قیصریه را به آتش کشید برخی هم بخواهند به خاطر یک دستمال و ساخت یک مسجد، پارک قیطریه برای مردم و شهر مشکل درست کنند.