حسین عبدالله ۷۳ ساله سبیل خود را دور گردنش حلقه میکند و گاهی آن را داخل پیراهنش میکند تا مانند بهار جوانی شادابی خود را حفظ کند. او میترسید از اینکه آسیبی به سبیلهای بلندش وارد شود.
به گزارش فرارو، تا اواخر دهه ۶۰ قرن گذشته، ابوشوارب ساکن منطقه سوران استان اربیل کردستان عراق، بازیگر تئاتر بود و همیشه نقش شیوخ به او سپرده میشد.
عدم تراشیدن سبیلهای عبدالله در طول سالیان متمادی باعث شد تا ارتفاع سبیلهایش به حدود ۲.۴۰ متر برسد و همین موضوع باعث شد که او در طول سبیلها چه در منطقه و چه در عراق بیرقیب باشد.
بلندی سبیل شادی استثنایی در روح صاحبش ایجاد میکرد، اما در عین حال دو بار در آن سالها به دلیل سوختن او را در غم و اندوهی عمیق قرار داد، اولی در سال ۱۹۹۴ در حین کار و دومی در پایان کار. دهه نود زمانی که در باغش بود و هر بار مجبور به انجام این کار میشد سبیل هایش را به بیش از ۲۰ سانتی متر برش میداد.
هدف حسین از نتراشیدن سبیل تا به امروز به دلیل پایبندی او به آداب و سنن نسلهای خود در نیمه قرن گذشته است، از جمله اینکه مردی با سبیل خود دارای اعتبار و منزلت اجتماعی است و نماد و هویت ظاهری برای شناخته شدن مرد در بین مردم است.
اما ابوشوارب انکار نمیکند که با کاری که او را از دیگران متمایز میکرد آرزوی شهرت در شهر خود را داشت، از این رو بلندی سبیل را راهی برای رسیدن به آن شهرت برگزید و همین امر باعث شد به حسین ملقب شود به ابوشوارب.
عبدالله در طول چهار دهه به دلیل بلندی سبیل خود در معرض چندین موقعیت شرم آور قرار گرفت، اما شرم آورترین وضعیت حدود دو ماه پیش در فرودگاه بود که برای انجام عمره رفت، به طوری که بسیاری از مسافران او را در فرودگاه متوقف کردند تا با او عکس بگیرند؛ که منجر به تاخیر در سفر شد.
در مورد وضعیت شرم آور دوم، این اتفاق زمانی افتاد که در سال ۱۳۷۹ برای تمدید گذرنامه خود به اداره گذرنامه مراجعه کرد و کارمندان این اداره از او خواستند سبیلهای خود را بتراشد تا تصویر گذرنامه واضح و مناسب باشد، اما او از آنها خودداری کرد و برای حفظ سبیل حاضر به صرف نظر از صدور گذرنامه شد و پاسپورت را با سبیل بلند گرفت.
عبدالله با وجود نکات مثبتی که از بلندی سبیلهایش به دست آمده، هنوز از انتقادات و سخنان آزاردهنده به خاطر سبیلهایش در امان نمانده است، اما میگوید تعریف و تمجید طرفدارانش و همه کسانی که او را میشناسند را جایگزین انتقاد میکند.
ابوشوارب پس از ۴ دهه همراهی، اکنون به این فکر میکند که سبیلهایش را تراشیده و داخل قاب شیشهای بگذارد و در خانهاش نگه دارد یا در موزه شهرش بگذارد تا برایش نماد و خاطره بماند.
پسرش میگوید که او و برادرانش از کودکی پدرشان را با سبیلهای بلند میدیدند و این لقب و کنیه و ویژگی بارز او و آنها در شهر شد تا اینکه در بین مردم به فرزندان سبیل بلند معروف شدند.
این عنوان باعث غرور در دل بچهها شد، اما فرزندش گفت که از تراشیدن سبیل بعد از این همه سال حمایت میکند، زیرا میبیند پدرش به سن بالایی رسیده است و سبیل او نیاز به زمان و مراقبت زیادی دارد.
صلوات شمار چینی استفاده نکند