کلاهی که «در سایه کرونا» بر سر کارگران گذاشتند!

سجاد تقی‌پور؛ جلسه شورای عالی کار جهت تعیین میزان افزایش دستمزد کارگران برگزار شد.

در این جلسه که زور دولتی‌ها با همراهی نمایندگان کارفرمایان بر نمایندگان کارگران چربش محسوسی داشت، ذره کور سوی امیدی که در میان قشر ضعیف و زحمتکش کارگر برای ترمیم، جبران و افزایش حقوق و دستمزد خود براساس واقعیات و وضعیت معیشت و اقتصاد کشور و نرخ تورم وجود داشت از بین رفت و در دوئلی نابرابر دولت و کارفرما توانستند نمایندگان کارگران را ضربه فنی کنند تا باز این قشر ضعیف جامعه در همان وضعیت معیشتی ضعیف که میراث بجای مانده از بی توجهی و ظلم دولت‌ها و کارفرمایان بوده، باقی بمانند.

واضح است، با وجود تورم بالایی که وجود دارد حقوق و دستمزد تعیین شده در شورای عالی کار حداقل معیشت را برای کارگران فراهم نمی‌سازد و بصورت آشکار دولت و کارفرما با در نظر گرفتن منافع افزون طلبانه و بدور از انصاف خود، بدون در نظر گرفتن تورم سالیانه و حداقل حقوق و دستمزد که تأمین کننده زندگی یک خانواده می‌باشد و در ماده ۴۱ قانون کار بر آن تاکید شده است افزایشی ناعادلانه برای این قشر همیشه مظلوم جامعه که بار سنگین تولید و رونق اقتصاد مملکت را همواره به دوش کشیده در نظر می‌گیرند و این تبانی و تصمیم و تصویب ناعادلانه باعث می‌شود نمایندگان کارگری حاضر نشوند صورت‌ جلسه نهایی را امضا کنند و بدون امضا این جلسه را ترک می‌کنند.

نکته جالب اینکه وزیر کار و رئیس شورای عالی کار افزایش ۲۱ درصدی دستمزد کارگران را روندی مثبت دانسته و این تصمیم «نامبارک» و «ناخوشایند» برای جامعه کارگری را برای فعالیت‌های تولیدی «تصمیمی مبارک» بیان می‌دارند.

در حالی‌که بانک مرکزی ایران نرخ تورم سال ۱۳۹۸ را بیش از ۴۱درصد و مرکز آمار ایران تورم را ۳۵ درصد اعلام کرده اند که البته واقعیات اقتصادی ملموس در کشور نرخ تورم را فراتر از آمار‌های ذکر شده نشان می‌دهد، در جلسه‌ای برای جمعیت مهم و تأثیر گذار و آسیب‌پذیر یک کشور این چنین ناعادلانه و به دور از انصاف تصمیم‌گیری می‌شود و این چنین در حق خانواده‌های یک قشر تأثیرگذار بر رونق چرخه اقتصادی و مظلوم یک کشور اجحاف می‌کنند.

متأسفانه نمایندگان «جان عزیز» و «خفته در قرنطینه» مجلس دهم که این روز‌ها و در تعطیلی‌های متأثر از بحران کرونا و به کما رفتن مجلس که اهمیت و عیار آن‌ها برای مردم مشخص شده که یک کارگر پاکبان خیابان گاهأ جایگاهی مفیدتر، مهمتر و فراتر از یک نماینده دارد، از جایگاه نظارتی خود جهت ورود و تأثیرپذیری بر این تصمیم ناعادلانه شورای عالی کار استفاده نکرده و جز یک یا دو نماینده، سایرین کارگران را در نظر نیاورده و به کارفرمایان چراغ سبز نشان داده و شاهد این بی‌عدالتی بزرگ در حق کارگرانی هستند که در انتخابات برای رأی همین کارگر «له له» می‌زدند و وعده‌های سرخرمن می‌دادند.

حرفی پایان ندارم جز این‌که بگویم و بنویسم: «ما کارگران هم خدایی داریم».